Şimdi bir parkta oturuyorum
Çocuk sesleri cıvıldıyor etrafta
Koşup oynuyorlar
Çocukluğumu özledim anne !Karanlık çökünce herkes dağılıyor
Çocuklar bir bir tuttu annelerinin elinden
Bense kalıyorum oturduğum köşede öylece
Sonra seni özlüyorum
Çocukluğumu
Sonra yine seni..Sahi ben nasıl bir bebektim
Özür dilerim ama bunu ikimizde bilmiyoruz
Ne sen benim süt kokan bedenimi
Ne ben senin cennet kokunuYüreğim iki elimin arasında
Kağıt kesiği gibi çizmiş hayat
Kanıyor ılık ılık
Hafiften sızlıyorAma biz hep benim yaşımdayız
Sen hep benimle büyüyorsun
Benim her doğum günümde sende büyüyorsunKapattım şimdi araladigim kapıları
Yaralarımın kabuk bağlamasına izin verdim
Yolmuyorum da artık onları
Kimseler dokunmasın diye
Hem daha ne kadar çok acıyabilir ki ?Ellerim ancak ısınıyor
Onunla beraber yüreğimde
Içime ılık bir rüzgar esiyor
Yüzümde bir gülümseme
Bana yaşadığımı hissettiriyor
YaşadığımızıSalıncaklar boşa çıktı
Bizimse hayatımız
Şimdi yavaşça hayallerimi suya bırakıyorum
Belki o su bir yerlere "sana" ulaşır diye .DIDEM ÇAVUŞ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir çocuğun gözyaşında "DÜNYA"
PoetryAğırlığı kaç gece eder gelmesini beklediğin birinin gidişi ¿