Sadece iki kişilerdi. Bu az mıydı? Hayır değildi. Yeterliydi. Tam da değildi. İyiydi. Diken ve ağaç onlar sıkı dostlardı. Diken çok arkadaş canlısıydı. Ağaç ise daha çok içine kapanık biriydi. Dikenin bir sürü arkadaşı vardı çoğu varlık onu severdi. Onun yanında olmak isterdi ama diken sadece ağacı görüyordu dostu olarak. Diğerleri onun naçizane arkadaşlarıydı. Pek kimse ağacı sevmezdi onun boyundan ve gücünden korkuyorlardı belkide kimse onun kadar çok şey görmemişti. Onun her yerde gözü vardı. En uzak köşede yaşanan olayları bile görüyordu. Gerçekleri biliyordu be bu gerçekler onu hep üzüyordu. Zeminde yaşayan varlıklar diken de dahil ne olup bittiğini bilmeyen, cahilliğin mutluluğunu yaşayan varlıklardı ama ağaç onları hiçbir zaman yargılamazdı. Çünkü ağaç biliyordu isteselerde gerçeği göremezlerdi onlar. Bu yüzden cahillik onların suçu değildi. Ama bir gün bir adam. Yolu ormana düşmüş bir adam. Geldi. Gördü. Görmek istedi aslında. İstemezse görmezdi. Çünkü insanlar görmezden gelebilirdi. Ama o görmek istedi nedenini hiçbir zaman söylemedi. Dostlukları bu yüzden bitti. Ama o. O görmüştü. Bir diken ve bir ağacın bir konu hakkında sıkı bir tartışma içinde olduklarını. O gördü. Konu neydi ki? Anlamamıştı. Ama o gördü. İstedi çünkü. Yalnız mıydı? Evet yalnızdı. Ama o görmek istedi. Ağaç korkmuştu. O görebilirdi. Diken sevinmişti. Yeni arkadaş Yeni arkadaş!
