First Dream... First Memory

A Puzzle Piece...

-... ON....

Ε?

-Hyungwon!!

Ποναει το κεφάλι μου... Τι στον διαολο έγινε?...

-Hyungwon με ακούς??
-Jackson... Hyung?...
-Πώς νιώθεις??
-Ποναει το κεφάλι μου αλλά καλά... Που είμαι?
-Στο σπίτι μου.
-Γιατί?
-Λυποθιμησες όταν ήμασταν στο καφέ και μου είπαν να σε πάω σπίτι...
-Αχα.... Συγνώμη...
-Γιατί ζητάς συγνώμη? Δεν φταις εσύ που λυποθιμησες... Αλλά... Γιατί τόσο ξαφνικά?
-Δεν... Δεν ξέρω... Ξαφνικά άρχισε να πονάει το κεφάλι μου και έπειτα μαύρισαν τα πάντα...
-Παράξενο... Αα!
-Τι ειναι?
-Ο πελάτης στον οποίο έπαιρνες παραγγελία εκείνη την ωρα που λιποθυμησες ανησύχησε περίεργος πολυ. Τον ήξερες? Μήπως έτρεχε κατι ανάμεσα σας και μόλις τον είδες ταραχτικες?
-Πα-Πας καλά jackson hyung? Τι να τρεχει μεταξιμας? Αφου ήμαστε και οι 2 αντρες...
-Κι εγώ άντρας χαρακτηριζομαι αλλά ο Yugyeom ειναι η μισή μου ζωή.
-Α... Άλλο εσείς!
-Καλά καλά... Πάω στην κουζίνα να σου φέρω τίποτα να φας.
-Okay...

Τι φάση... Ποιος είναι αυτός ο Jooheon? Και γιατί ακουγα την φωνή του στο όνειρο μου? Αφου δεν τον έχω ξανα δει... Αχχχ... Όσο το σκέφτομαι πονάω ακόμα περισσότερο...

30 minutes later

-Είσαι σίγουρος πως μπορείς να πας μόνος σου σπίτι?
-Ναι μην ανησυχείς είμαι μια χαρά τώρα...
-Οκαυ...Απλά όταν φτάσεις σπίτι σου στείλε μου μήνυμα να δω πως εισαι καλά
-Ένταξη. Τα λεμε!

Και έτσι άρχισα να πηγαίνω προς το σπίτι...

Αχχ... Τι περίεργη μέρα σήμερα... Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε... Εσθανομαι ότι θα εκραγεί το κεφάλι μου σε λίγο...

Α couple of minutes later

-Επιτέλους ΈΦΤΑΣΑ ΣΠΙ-..... τι.... (Τι είδους κακόγουστο αστειο είναι αυτο?)
-Α χαίρομαι που εισαι τελικά καλά. Ανησυχούσα.
-Πώς έμαθες το σπίτι μου?
-Μου είπαν την διεύθυνση στην καφετέρια όταν τους την ζήτησα... Αν σε ενοχλώ μπορώ να φυγω...
-Δεν είναι αυτο απλα... Δεν ξέρω καλα καλά το ονομα σου...
-Α εύκολο! Jooheon χάρηκα!
-Hyu... Hyungwon...
-Ωραια... Θα περάσουμε μεσα?

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΕΟΝΤΑ ΓΊΝΕΤΕ ΕΔΏ? ΣΕ ΤΙ ΙΣΠΑΝΙΚΉ ΣΑΠΟΥΝΌΠΕΡΑ ΠΑΊΖΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΧΟΥΑΝΙΤΑ ΝΤΙ ΜΑΡΙΟ ΝΤΙ ΦΛΟΡΕΣ ΤΈΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ?!?!

Ηρέμησε Hyungwon... Ηρέμησε... Θα πάρω τα χάπια μου και θα είμαι καλά... Ηρεμα...

-Φυσικά πέρασε...
-Ευχαριστώ... Χαχα ωραίο σπίτι... Χαίρομαι πολύ για σένα...
-Ε?... Το είπες λες και γνωριζόμαστε χρονια...
-Συ ειπας...
-Τι?! - BANG-

Εκείνη την στιγμή ο Jooheon με κόλλησε στον τοίχο...

-Ώστε πραγματικά δεν με θυμάσαι ε?... Well θα σε βοηθήσω λίγο λοιπόν...
-Ε?!-

Αυτο... Αυτό το φιλί... Αυτή την αίσθηση... Από κάπου την ξέρω... Αλλά το θέμα είναι από που...

~Flashback~

-Jooheon μην με αφήσεις ποτέ μόνο μου... Σε παρακαλώ...
-Σου το υπόσχομαι... Πότε δεν θα φύγω από το πλευρό σου... Ακόμα και όταν θα πεθάνω θα συνεχίσω να σε προστατευω...

~End of the flashback~

Τι ήταν αυτό πάλι?

-Θυμήθηκες τίποτα?
-ΠΟΙΟΣ ΕΊΣΑΙ?
-Ηρεμησε...
-ΠΟΙΟΣ! ΕΙΣΑΙ?! ΚΑΙ ΑΠΌ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΌΜΑΣΤΕ? ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΈΣ ΟΙ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ? ΚΑΙ-
-Hyungwon αρχικά ηρέμησε... Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση... Μπορείς να μου πεις τι θυμάσαι από τότε που ήσουν 9 και κάτω?
-Ε?
-Απλά απάντησε μου.
-Ο... Όχι...
-Το ήξερα...
-ΠΏΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΌΛΟ ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ ΤΈΛΟΣ ΠΆΝΤΩΝ?! ΤΙ ΕΙΣΑΙ??
-Κάποιος...

Τότε χαμήλωσε το κεφάλι...

-Κάποιος που ξέρει το παρελθών σου.
-*Shook*

*KALISPERAAAA!! ΤΙ ΜΟΥ ΚΆΝΕΤΕ?? ΕΛΠΊΖΩ ΚΑΛΑΑΑ... WELL... ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ... ΒΑΣΙΚΆ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΑΝ ΑΡΈΣΕΙ ΠΟΛΎ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΊΔΙΟ... ΔΕΝ ΞΈΡΩ... ΈΧΩ ΑΝΆΜΙΚΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ... ANYWAY ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΠΌΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑ ΑΝΕΒΆΣΩ ΜΆΛΛΟΝ ΣΎΝΤΟΜΑ... ΤΈΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΑ! XD... Soo until next time.... TSAYIA💕