First Dream... First Memory

The Pieces Finally Together

-Τι... Τι εννοείς?

-Τι δεν κατάλαβες?

-Τίποτα απολύτως...

-Θέλεις να σου τα πω όλα? Από την αρχή...

-Ναι! Σε παρακαλώ!(Αναπήδησα και του έπιασα τα χέρια κοιτάζοντας τον στα μάτια)

-Οκαυ. Απλα αρχικά έλα να κάτσουμε...

Έτσι και έγινε. Ο Jooheon έκατσε στο καναπέ κι εγώ πήγα να φέρω καφέ απο την κουζίνα.

Μόλις γύρισα και κάθισα ξεκινησε...

-Hyungwon... Η ιστορία που θα σου πω... Δεν είναι μεγάλη... Αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή... Και θέλω να με πιστέψεις οταν στο λέω αυτό, ένταξη?
-Ν... Ναι...
-Ωραία.

Έτσι πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε...

-Εσυ κι εγώ γνωριζόμαστε όταν υπόθετο πως ήσουν 4... Εγώ ημουν γύρος τα 8 τότε... 1 χρόνο δηλαδή μετά από...

-Μετα απο τι?

-Από εκείνα τα απάνθρωπα πειράματα που μας είχαν υποβάλει να κάνουμε...

-Πειράματα?! Γιατί??

-Δεν... Δεν έμαθα ποτέ. Σε εκείνη την ηλικία το μόνο που ηθελα ήταν την μητέρα μου αλλά όλοι ξέραμε ότι αυτό δεν γινόταν...

-Γιατί?

-Γιατί όλοι όσοι ήταν σε αυτά τα πειράματα ήμασταν από το ίδιο ορφανοτροφιο... Οπότε ξέραμε ότι έτσι και αλλιώς κανένας δεν μας ήθελε... Και αυτό πονούσε περισσότερο και από το ηλεκτροσόκ ή το πυρωμενο σίδερο...

-Ηλεκτροσόκ? Πυρωμενο σίδερο? Τι είδους πειράματα ήταν αυτά ας πουμε?

-No idea... Αλλά είχε και πολλά περισσότερα από αυτά... Τέλος πάντων όσο περνούσε ο καιρός εμείς οι 2 αρχίσαμε κι ερχομασταν όλο και πιο κοντά... Ήμασταν σαν αδέρφια στην αρχή... Κάναμε όνειρα να ήμαστε παντα μαζί... Να ξεφύγουμε από εκείνη την κολλαση στην οποία βρησκομασταν...

-Και μου είχες υποσχεθεί ότι θα ήμαστε πάντα μαζί... Ακόμα και αν πεθάνεις θα είσαι δίπλα μου... Τότε... Τότε γιατί δεν ήσουν μαζί μου και εμφανίστηκες τώρα?

-Ήρθε η ώρα για το τέλος της ιστορίας ε? Απλά... Δεν γινόταν να μείνω μαζί σου για πάντα... Την μέρα που ξεφύγαμε από εκει μέσα... Δεν μπορούσες να με θυμηθείς πια. Οπότε θεώρησα καλύτερο για σένα να μην με ξανά έβλεπες και σου ερχόντουσαν όλες αυτές οι αναμνήσεις ξανά...

-ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΜΑΖΊ ΜΟΥ! ΠΆΝΤΑ! (Ξέσπασα σε κλάματα)

-Hyungwon... Σε παρακαλώ μην κλαις... Τώρα είμαι εδώ δίπλα σου... Αυτό έχει σημασία...

Έτσι με πήρε στην αγκαλιά του και καθίσαμε έτσι αρκετή ώρα... Είναι ωραία... Ζεστά... Μου άρεσε αυτό το συναίσθημα...

Με αυτά και με εκείνα αρχίσαμε να ζούμε μαζί στο σπίτι μου... Πότε δεν βγαινεμε έξω και καθόμασταν σχεδόν πάντα αγκαλιασμενοι βγάζοντας φωτογραφίες ώστε να θυμόμαστε για πάντα αυτές τις στιγμες... Είχε περάσει ενας μήνας περίπου απο τότε που ειχε έρθει εδώ ο Jooheon... Και πραγματικά πίστευα πως θα ήμαστε ετσι για πάντα...

-Καληνύχτα Jooheon.
-Καληνύχτα Hyungwon. Τα λέμε αύριο το πρωί!
-Ναι!

Το επόμενο πρωί που ξύπνησα... Ο Jooheon δεν ήταν δίπλα μου...

*ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ ΑΑΑ!! ΕΜ... ΠΙΣΤΕΎΩ ΌΛΟΙ ΚΑΤΑΛΆΒΑΜΕ ΌΤΙ ΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ... WELL I KNOW ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΌ ΑΛΛΑ ΈΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΟΥΜΕ... ΛΟΙΠΌΝ ΕΛΠΊΖΩ ΜΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ... ΑΥΤΑΑΑΑ... SO until next time... TSAYIAA!! 💞*