TEK YUMRUK

TANITIM 

''Savaş abi sen ciddi misin?''

'Evet.Sonunda istediğin oldu.İstanbul'a gidiyorsun.''

''Tamam da ben annemlere ne diyeceğim?Sırf voleybol oynamam için beni istanbul'a göndermezler ki.''

''Ailenle ben konuşucam.İkna etmek çok zor olmayacak.''

**Bir Hafta Sonra**        

Ablamla bavullarımızı hazırlıyorduk.

Ablam İstanbul'da bir üniversite kazanmıştı.Fizyoterapi stajını yapmak üzere o da benimle gelecekti.Annemler ancak ikimiz de gidersek izin verebilirdi..Birbirimize sahip çıkacaktık.Savaş abi de uzun zamandır aile dostumuzdu ve benim antrenörümdü.İstanbul'daki takımımın antrenörüyle görüşüp ablamın da benimle gelmesi için onu ikna etti.Böylece ablamla İstanbul maceramız başlamış oldu.

1.Bölüm

''Bak abla cam kenarı benim ona göre.''

''Hızlı olan kazansın.''

Ablamla havaalanında koşturduğumuzu gören ''Dear passengers'' bize hayretle bakıyordu.Pencere kenarını kapmanın mutluluğuyla kulaklığımı çıkarıp müzik dinlemeye başladım.Ablam ise Koray eniştemle hararetli hararetli tartışıyordu. Anladığım kadarıyla ablam Hazal sevgilisi onu uğurlamaya gelmedi diye sinirlenmişti.Eniştemse bu kadar kolay nasıl uzaklara gidebildiğimizi kendine yediremiyordu.Tartışmanın galibi olmadan telefonu kapattılar.Ablam bana döndü ve:

''Yağmur,sen beni mi dinliyorsun müziği mi?''

''Abla sen de benden çıkarıyorsun sinirini.Boşver bırak artık.Antalya geçmişte kaldı.''

''Onu o kadar kolay unutamam ama onun beni kolay unutacağını düşünüyorum.Haklısın.Antalya da Koray da bitti benim için.Yeni şehir,yeni hayatlar.''

'Vay be ilk defa haklı olduğumu düşündün.Şimdi beni rahat bırak.Müzik dinleyeceğim.''

''Beni dinleyen sen trip atan yine sen.'' dedi ve gözlerini devirdi. 

Çoktan müziğe bırakmıştım kendimi.Ablamın son dediklerini duymamıştım ama belli ki yine şikayet ediyordu.Ablam Koray abiyi çok kafasına takıyordu.Halbuki benim ondan daha kötü tecrübelerim olmuştu.Beni derinden sarsan ve her şeyimi elimden alan.Şimdi siz diyeceksiniz ki neydi seni bu denli etkileyen.Anlatayım o zaman... 

Yankı'nın doğum günüydü..Arkadaşlarımızla ona sürpriz parti düzenlemiştik. Şimdide parti yerine gidiyorduk ama o her zamanki kafeye gittiğimizi zannediyordu.Arabayla yavaşça ilerliyordukYanki birden bana döndü ve  

'Seni çok sevdiğimi söylemiş-'' sözünü tamamlayamıştı ve bir dahada tamamlayamayacaktı. Doğum günü ölüm günü olmuştu .O kazadan sonra kendimi hiç affedememiştim.Beraber ölmeliiydik. 

Neyse bu kadar trajedi yeter.Bir şekilde kendime yeni bir düzen kurdum. Ama ablam bunu başaramayacaktı.Benimse yapmayı planladığım tek şey onun benim yanımda olduğu gibi benim de onun yanında olmamdı.

******

Adının Yiğit olduğunu öğrendiğim antrenörüm bizi uçaktan inince karşıladı.Ablam düşünceli görünüyordu ama ben çok heyecanlıydım.

''Hoşgeldiniz kızlar.Yolculuk nasıl geçti?''

''iyi geçti'' diye cevap verdim ama aslında ikimizi de düşündüren çok şey vardı ve yolculuk bir ömür gibi gelmişti.Bizi lojmana kadar eşlik edeceğini söyledi.Biz de ablamla sadece etrafa şaşkın şaşkın bakıyorduk.

''Bir şeye ihtiyacıız olursa söylemeniz yeterli.Telefon numaram zaten sizde var.Çekinmeden arayabilirsiniz.''

''Teşekkür ederiz Yiğit Bey''dedi ablam.

''Rica ederim.Yeni okulun hayırlı olsun.''dediğinde kapıyı açmakla uğraşıyordum.Ama pek de becerdiğim söylenemezdi.En sonunda başardığımda karşılaştığım iki çift şaşkın göz benim de şaşırmama sebep olmuştu.Ablam elindeki eşyaları biran önce içeriye sokmak için beni itiştirse de ben olduğum yere mıhlanmıştım.Çünkü bulunduğumuz durum karşısında bir tek ablam hareket edebiliyordu.O da içeri girdiğinde bizimle aynı pozisyonda kalmıştı.Çocuklardan bir tanesi        

''Siz kimsiniz be burda ne işiniz var?!''diye bağırdı.Yiğit abi arkadan atladı ve burada bizim birlikte kalacağımızı söyledi.Ablam Yiğit abiye döndü ve burada kalmayacağımızı anlatmaya çalışıyordu.Ben ise sadece olan biteni takip etmeye çalışıyordum.

Yiğit abi başka bir evin olmadığını ve başka bir evde kalamayacağımızı söyledi..Artık geri dönüşü olmadığı için kabullenmek zorundaydık .Durumumuz gerçekten içler acısıydı.