KİM BU?

Derbeder

Anidir ölüm... Kimsenin beklemediği bir anda kopuverir insan sevdiklerinden, haytından. Ama bilinmezki gerçem yaşam daha yeni başlamıstır.

                             ...

  Bozoflu konağı tüm haliyle çökmüştü. Herbiri hizmetlisi, bahçivanı, aşçısı ve konağın asıl kişileri yıkıntıyı yaşıyorlardı. Elbette bir kişi hariç

Tabiki bu haber Sertap adeta bir maskeyle koruyordu yüzünü. Öyle bir maske ki kendisi hariç kimse anlayamazdı. Ailesinin yüzüne bakarak onlarla beraber yas tutuyordu, onlarla ağliyordu. Ama kimse bilmiyorduki bunun bir maskeden ibaret olduğunu.

Bu haber onu çok sevindirmişti nede olsa ogluna kaliyordu Bozoflu ailesinin tüm mal varlığı. O kadar kötü o kadar gözü dönmüştüki konaktaki kimsenin acısıni anlayamazdı.

Ne işe yarardıki onca mal varlığı, onca servet...

Gitmismiydi bir can bir umut. Yokmuydu yani hayatlarinda Eslem artık.

Kim anlardıki ölümün acısını? Kimin canı çok yanar kim bilebilirdi ki. Ölen hayattan kurtulmuşmudur peki.

Ölen ile ölünmez derler. Oysa ölen insan arkasindaki birçok sevenininide yanına almıştır ki bunu herkes anlayamaz.

Nur Hanım kaybetmişliğin acısını yaşıyor, torununu göremiyeceğine ağlıyor, sarılamayacağına ağlıyor...

Burhan Bey peki, onun durumu iyimidir. Kimse anlamaz kaybetmek neymiş? Kaybetmeden kimse anlayamaz bu acıyı. Kalbimi acıyor en çok yoksa ruhumu?

Eslem artık evlerinde yoktu. Koskocaman konak onlara bos geliyordu. Daralıyordu duvarlar. Ağlıyorlardı hıçkıra hıçkıra herkes kendi köşesine çekilmiş aglıyorlardı.

Peki ağlamak gecirirmiydiki acılarını? Kaybettiklerini geri getirirmiydi onlara. Gelmeyecekti elbet ama kalp anlarmıydıki bunu o sadece acısını belli ederdi. Parçalardı içini yakardı yüreğini. Nasıl olsa gitmişti kalplerinden bir sevdikleri.

Acirdı tabi gösterirdi tepkisini. Kalp kaybetmisti sevdiğini. Ağlayacaktı tabi.

Atilla hâlâ kaybetmişliği kabul edemiyordu. Ablasını böyle kolay kaybetmişmiydi yani. Canı çok acıyordu. Ani ölüm vurmuştu onlara.
Peki ne olacaktı şimdi. Kime dert yanacakti? Kiminle sırlarını paylaşacakti. Hergün sabah yüzünü gördüğü insanı göremiyecekmiydi.
Konuşmak istediğin de odasına girince bulamayacakti onu.

Beha yeğenini kaybetmişti. Amcasıydı o babası olmasada, baba yarısıydı. Evladı dese yeriydi yani. Elinde büyümüştü Eslem onun. Bitmişti işte gitmişti evladı. Aniden  kayıvermişti ellerinden.

Kalp acır ama göz su sızdırır öyle değilmi. Göz gösterir tepkiyi. Göz yansıtır acıyı. Göz kalbe elçi olur. Kalbin acısını yansıtır. Dert ortağı olur ona. Ama ne kadar teselli ne kadar dost olsada kalp dinleyemez acısını bastıramaz.

Gün geçer göz durur ağlamaz artık. Şu sızdırmaz. Oda anlar ki kalbin acısı bitmemiştir bitmeyecektirde...

Göz durmuştur ama kalbin acısı bitmemiştir ki. Kalp kendi köşesinde acısını daima yaşar. Unutmaz kaybettiği sevgisini. İnsan yaşar kalbine yeni sevgiler alır. Ama unutamaz kaybettiğini.

Zamanı gelir güler insan. Zamanı gelir sevinir kahkaha atar ama şunu unutmazki kalbi hâlâ acıyordur.

İşte koskocaman konakta acı bir sessizlik. Eslem'in neşeli gülüşü, konuşması yoktu artık hayatların da.

Evin tüm üyeleri devrede bi şekilde kendi köşelerine sinmiş acılarını yaşıyorlardı.

Sertap ise oğlun kalan malları düşünüyordu. Yalanciktan aglamıştı yanlarında sonra ise odasına çıkıp dinlenmek istediğini söylemiş ve yanlarından ayrılmıştı.

Eslem'in odasını bile göz koymuştu en yakın zamanda eşyaların çıkarılmasını bile isteyecekti. Hepsini kurguluyordu. Herkes onunda ağladığını düşünürken o bunları kuruyordu kafasında.

Peki ya diğerleri. Onlar için hâlâ acıları devam ediyordu. Beha düşünüyordu ne olmuştu yeğenine? Ne olmuştuda ölmüştü. Bunu tabiki konuşacaktı Poyraz'la. Neler olduğunu konuşacaktı ama hâlâ üstündeki şaşkınlığı atamiyordu.

Yeğeninin gittiğini hâlâ unutamiyordu. Ama gerçek buydu onu goremiyecekti sesini duyamiyacakti.

Peki ya Nur Hanim. En çok torununun mürvetini görmek istemişti oda herkes gibi. Ama böyle hayal etmiyorduki kimse. Bilemezlerdiki...

Burhan Bey düşünüyordu torununa ne olmuştu biranda neden ölmüştü. Daha o çok küçüktü onların gözünde. Oğlu ve gelininin emanetiydi Eslem onlara.

Ama ölen insan bu hayatta yoktu ama ardında bıraktığı onca insan onu kaybetmenin en ağır acısını yaşıyorlardı. Ne demişler " Yusuf öldü söyleyin Züleyha'nın selasını versinler"...

                         ...
Bölüm sonu

Bölüm çok geç geldi üzgünüm ama bu ilk hikayem olduğu için affola.
Lütfen beğenip begenmediginizi yazar misiniz. Bu benim için değerli.yeni bölümü en yakın zamanda yazmaya çalışacağım.🤗