" Θέλω...να είμαι μαζί σου τί δεν καταλαβαίνεις Άγγελε μου "
Σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάζει τα μάτια της είναι κατακόκκινα από το κλάμα και γεμάτα πόνο
" Σεργιε...εγώ δεν...δεν μπορώ " μου λέει και φεύγει από την αγκαλιά μου χωρίς να....κοιτ...
Στέκομαι στον διάδρομο σάν χαμένος το μόνο που ακούγεται έιναι η δείκτες από το ρολόι του διαδρόμου.
Κλείνω τα μάτια μου...για να μην έχει κάνει καμία κίνηση ούτε μου μιλάει άρα προφανώς δεν με θέλει εδω. Γυρίζω με βαριά καρδιά να φύγω από εδώ
" Συγνώμη που σε ενόχλησα δεν θα σε κουράσω άλλο με την παρουσία μου " της λέω με φανερή πίκρα στην φωνή μου.
Χωρίς να το περιμένω αισθάνομαι ένα διστακτικό άγγιγμα στα δάκτυλα μου
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
" δεν σε διώχνω μην φεύγεις..."
Με περνει από το χέρι και πάμε στο δωμάτιο της παρατηρώ το δωμάτιο της είναι ακριβός όπως αυτή φωτεινό και ρομαντικό έπρεπε να το περιμένω Σε αυτή τη σκέψη ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου και αυτό βέβαια δεν ξεφεύγει από την Ηλέκτρα
" Γιατί γελάς " με ρωτάει με χαρούμενο τόνο στην φωνή της Έτσι κορίτσι μου
" Σκέφτομαι ότι το δωμάτιο σου ταιριάζει απόλυτα "
" Δηλαδή τι εννοείτε με αυτό κύριε Κομνηνε" λέει με αστείο τρόπο και σταυρώνει τα χέρια της
Δεν της λέω τίποτα απλά την κοιτάζω
Και σκέφτομαι ότι είμαι πολύ τυχερός μέσα στην ατυχία μου που την βρήκα.
