Πάλι μάθημα για την ακρίβεια πάλι ιστορία του δικαίου και για κάποιο λόγο αυτό έχει γίνει το αγαπημένο μου μάθημα
"Λοιπών παιδιά θα έχετε της σελίδες 200 -235 για την άλλοι εβδομάδα ααααα και Κύριε. Κομνηνε...θα ηθελα να σας δω στο γραφείο μου μετά εντάξει "
" εντάξει κύριε. Μαντά" τι να θέλει και αυτός τώρα ποτέ δεν με έχει ξαναφωναξει ποτέ τόσα χρόνια στο γραφείο του.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα χτυπάει το κουδούνι και όλοι η τάξει αρχίζει να αδειάζει βάζω τα Βιβλία μου στην τσάντα και ξεκινάω για το γραφείο του καθηγητή.
Είμαι έξω από την πόρτα του καθηγητή απέξω Γράφει Αλέξανδρος Π.Μαντάς άντε να δούμε και τι θέλει και αυτός τώρα
περνώ μια ανάσα και χτυπάω την πόρτα ακούω ένα "περάστε " και την ανοίγω. Μόλις μπαίνω παρατηρώ το γραφείο του μόνο και μόνο από περιέργεια έχει ένα τεράστιο παράθυρο που βλέπει στην είσοδο του Πανεπιστημίου και μπροστά από αυτό δυο δερμάτινες πολυθρόνες .
" ααα Σεριε Παιδί μου κάθετε " και μου λεει και μου δείχνει της πολυθρόνες καθομε σε αυτοί που είναι δίπλα στο παράθυρο τουλάχιστον όσοι ώρα μου μιλάει θα έχω θεα έξω
" λοιπών Σεργιε ήθελα να σου πω ότι είμαι πολύ εντυπωσιασμένος με την απόδοση σου τελευταία στο μάθημα μου "
" σας ευχαριστώ πολυ κύριε. Καθηγητά " του λέω ανακουφισμένος
" τιποτα υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος ρωτάω τόσα χρόνια δεν εδιχνες τόσο ενδιαφέρον για το μάθημα μου "
όπως μιλούσαμε κοιτούσα και λίγο έξω από το παράθυρο και τότε την είδα να κατεβαίνει της σκαλες και ένας Μαλακας να περνάει δίπλα της και της ρίχνει τα Βιβλία
" μαλακά " ψιθυρίζω
Σηκώνομαι απο την πολυθρόνα κάνοντας θόρυβο " με συγχωρείτε Κ.Μαντά αλλά πρέπει να φυγω " και βγαίνω από το γραφείο του
κατεβενω τρέχοντας της σκάλες στον διάδρομο περνάω ανάμεσα από κόσμο σπρώχνω και μερικούς για να περάσω αλλά επιτέλους βλέπω τη πόρτα την ανοίγω και βλέπω ότι είναι ακόμα εκεί μαζεύει τα Βιβλία της
Πηγαίνω κοντά της περνώ μερικά βιβλία που είναι πεταμένα πιο περα σκύβω και της τα δίνω " ορίστε πάρε "
Σηκώνει σιγά σιγά τα μάτια της και με κοιτάζει
" σε Ευχαριστώ "
Τα παίρνει και σηκώνετε να φύγει οχι ρε γαματο πάλι φεύγει κάτι Πρέπει να κάνω
أنت تقرأ
Δεν ειναι δίκαιο
عاطفية" Θέλω...να είμαι μαζί σου τί δεν καταλαβαίνεις Άγγελε μου " Σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάζει τα μάτια της είναι κατακόκκινα από το κλάμα και γεμάτα πόνο " Σεργιε...εγώ δεν...δεν μπορώ " μου λέει και φεύγει από την αγκαλιά μου χωρίς να....κοιτ...
