Ik zit nu wel rustig naast haar maar eigenlijk ben ik woedend op mijn moeder en op mijn vader. Denkt ze. Ze hebben mijn leven in een hele diepe put gesmeten, een put zonder einde.'Over een uurtje zijn we er', zegt ze vrolijk. 'Joepie...', zegt Abbygail. 'Abby, ik weet dat dit een nieuwe stap is in je leven en dat je er een beetje tegen op ziet maar probeer er het beste van te maken. Oke?!' 'Ik doe erg mijn best maar mijn leven is zo verpest!'. 'Ik vind dit ook niet leuk Abbygail...'. 'Het zal wel'. 'Excuzes-moi, puis-je passer', zegt de man. 'Sorry, wat zei u?!'. 'Hij vroeg of hij er langs mag', valt haar moeder haar in de rede. 'Oh, sorry monsieur'. Zegt ze terwijl ze haar voeten omhoog houdt. 'Merci', zegt de man weer. Abbygail denkt; hoe kon zo'n prachtige taal uit die dikzak komen. Ach, whatever.
YOU ARE READING
My life...
TeenfikceGescheiden ouders, geen vrienden, geen geld... Het hoort er allemaal bij, Abbygail's leven is geen pretje. Alleen maar door die stomme rechter! Als haar ouders gaan scheiden gaat Abbygail samen met haar moeder verhuizen naar Seattle en moet ze haar...
