Today is the Day! -ON HOLD

Chapter 2

Nadat we zijn afgezet door mijn ouders en broertje, lopen Rachel en ik naar de ingang van Schiphol Airport. We moeten nu wel iets sneller doen omdat het afscheid van mijn emotionele moeder al langer duurde dan verwacht.

"We moeten snel gaan inchecken en onze koffers inleveren." Zegt Rachel terwijl ze naar de incheckbalie loopt. In de rij pakken we onze documenten alvast eruit en zitten we te bidden dat onze koffers niet te zwaar zijn. Hij voelt wel extreem zwaar namelijk.

"Goedemorgen dames, zou ik jullie papieren mogen hebben." Vraagt een vriendelijke grondsteward aan ons. Braaf geven we die aan hem en hij controleert ze goed.

"Okay dat is in orde. Kunnen jullie de eerste koffer op de band leggen?" vraagt hij nu. Rachel en ik kijken elkaar aan, ze wil die van mij pakken maar ik ben sneller en pak die van haar en leg hem op de band. Vol angst kijken we naar het getal dat maar blijft stijgen, maar gelukkig stop hij bij de 24,5kg, we mogen maar 25 meenemen. Rachels koffer krijgt een label en verdwijnt naar achter. Nu ben ik aan de beurt. Ik hou mijn adem in als het getal al boven die van Rachel gekomen is, het lijkt alsof alles in slomotion gaat maar ik kan weer ademhalen als hij stopt.

"Nou meid, je hebt geluk! 24,9 kg." ook labelt hij mijn koffer en stuurt hem door naar achter. Ik neem de papieren en tickets weer aan als hij alles heeft ingevoerd. Hij lacht vriendelijk en roept de volgende mensen aan.

"Ivy! Dat was echt op het nippertje." zegt Rachel lachend terwijl we naar de douane lopen. Ik geef haar een duw en we staan in de rij. Dit is mijn favoriete gedeelte bij Schiphol, de marechaussee die je paspoort checken! Die mannen zien er altijd zo goed uit in hun uniform en ook als ze buiten lopen kan ik mijn ogen niet van hun afhouden. Rachel staat in de rij naast me omdat ze wilde zien wie eerder aan de beurt komt. Ze wint maar jammer genoeg heeft ze een vrouw. Ik lach haar uit en ik kijk voor me waar nog 2 mensen staan die nog niet aan de beurt zijn geweest. Rachel wacht al aan de andere kant terwijl een prachtige man mijn paspoort controleert. Hij kijkt naar mijn foto en dan naar mijn gezicht.

"Andere haarkleur." zeg ik snel als ik zie dat hij naar me haar kijkt. Hij glimlacht kort en geeft mijn paspoort terug.

"En was hij knap?" Vraagt Rachel trekkend aan mijn arm. Ik haal mijn schouders op.

"We hebben beter gezien." We lachen en lopen door naar de gate.

"Hoelang hebben we nog?" Vraag ik aan Rachel die aan de andere kant van de winkel aan verschillende parfumflesjes staat te ruiken. Ze kijkt me aan en pakt haar telefoon.

"Nog een anderhalf uur maar misschien kunnen we alvast gaan want ik zie dat ik mijn telefoon moet opladen en het is nog wel een stukje lopen naar het vliegtuig. Ik knik en samenlopen we door.

"Omg!!! Is het nog ver?" Vraag ik voor de derde keer aan Rachel. Ze draait met haar ogen en trekt mij aan mijn arm om verder te lopen. Opeens staat ze stil waardoor ik tegen haar aan knal vanachter.

"Auw! Waarom stop je opeens? Zijn we er al!" Rachel zegt niks maar trekt me naast haar. Ik kijk rond en zie opeens waar ze naar kijkt. Voor ons is er een klein winkeltje met allemaal kleine gadgets zoals kleine camera's, selfiesticks en andere handige leuke dingen. We rennen bijna naar binnen en eenmaal binnen splitsen we gelijk op.

"Ze zijn niet eens zo duur Ivy!" schreeuwt Rachel uit blijdschap. Ik lach en loop met mijn mandje naar de kassa waar ik een selfiestick, een mini-camera en een camera hoes afreken. Ik heb er natuurlijk al 1 maar dit is een kleine die je aan je kleren kan vast maken als je opstap gaat.

We moeten nog 15 minuten wachten totdat we het vliegtuig in mogen stappen.

"Hoelang vliegen we eigenlijk?" Vraagt Rachel die om de tien minuten kijkt of haar telefoon wel goed oplaadt. Zelf weet ik het ook niet dus ik pak onze reisdocumenten uit mijn rugtas. Samen controleren we alles.

"We zitten 13 uur in dit vliegtuig en dan hebben we een overstap van 20 uur en daarna nog een vlucht van 6 uur." Dus dit gaat erg vermoeiend worden maar gelukkig is alles al geregeld en moeten we er alleen voor zorgen dat we overal op tijd zijn.

Nog geen 20 minuten later zitten we eindelijk in het vliegtuig. Rachel en ik moesten natuurlijk eerst voor 5 minuten vechten voor het plekje bij het raam, dat we maar opgelost hebben met steen, papier en schaar. En Rachel won. Ik duw Rachel naar achter zodat ik ook een beetje uit het raam kan kijken. Ik zie hoe het vliegtuig naar de opstijgbaan getrokken wordt. Ik krijg kriebels in mijn buik. Het is eindelijk zover, ik ga voor 6 maanden een nieuwe start maken met mijn beste vriendin in een ander land. Ik kijk opzij naar mijn hand om te zien dat Rachel die vasthoudt. Ze lacht naar me en knijpt in mijn hand wanneer ons vliegtuig begint op te stijgen.

"We zijn er klaar voor Ivy!"