Today is the Day! -ON HOLD

Chapter 5

"Hi, ik ben Jungkook." We kijken elkaar recht in de ogen aan. Hij heeft een zacht gezicht maar zijn kaaklijnen zijn zo mooi zichtbaar, en alles bij elkaar maken zijn gezicht mooi en er knap. Maar toch had hij ook echt een bunny gezicht wat hem jong doet lijken. Het lijkt alsof er een baby in een lichaam zit van een volwassen persoon.

"Ivy." Ik neem hem helemaal in me op. Hij heeft een grijze muts aan en hij heeft zijn zwarte winterjas open. Daaronder heeft hij een witte hoodie aan en een zwarte spijkerbroek met bruine timberlands. Hij zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Shit! Betrapt.

"Waarom zei je niks hiervoor? Toen ik tegen je aanbotste." Ik moet het gewoon vragen.

"Om eerlijk te zijn was ik een beetje geschrokken van je." zegt hij terwijl hij naar de grond kijkt.

"Ik weet niet of dat een belediging is of een compliment is." hij kijkt weer op en zijn bunny smile komt terug. Hij kijkt me even serieus aan en doet dan 1 stap dichter naar mij toe. In 1 seconde voel ik zijn hand op mijn onder rug en hij trekt me snel naar hem toe. We staan nu borst tegen borst en zijn gezicht is nog geen 5 centimeter verwijderd van de mijne. Hij buigt zijn hoofd naar me toe en van schrik kan ik me niet bewegen. Hij gaat me toch niet zoenen! Hoe is die verlegen jongen, die mij niet eens durfde aan te kijken, veranderd is een jongen die alles durft? Jungkook komt nog steeds dichterbij maar gaat iets verder totdat hij bij mijn oor is.

"Dat was zeker geen belediging babe. Ik zie je snel." fluistert hij zacht in mijn oor. Voordat hij weer naar voor komt geeft hij me een zachte kus op de wang en loopt snel weer de kant op van waar ik kwam. Wat is er mis met de jongens van deze stad? Ik wrijf over mijn wang en ik voel aan de bloem van Jimin. Ik sta nu serieus, op de Chinese muur, te twijfelen of we niet een andere Jungkook hebben gezien in de stad. Niet dat ik denk dat ze hier vandaan komen maar kom op! Eerst Jimin, nu Jungkook? Ugh, ik wil even geen jongens meer zien, en zeker jongens die zo knap zijn. Ik pak mijn telefoon en ik zie dat we onze koffers moeten gaan halen. Ik draai mijn on naar Rachel en ik zie dat ze er al aan komt.

"We moeten onze koffers gaan halen, I know." zegt ze gelijk. Ze ziet er rood uit en een beetje verdrietig. Ze zal wel afscheid hebben genomen van Taehyung.

"Ahw schatje van me, ga je hem missen?" Vraag ik terwijl ik haar knuffel.

"Nee dat niet maar het is gewoon dat ik weet dat ik hem nooit meer zal zien snap je." Zegt ze een beetje teleurgesteld.

"Ja ik snap wat je bedoeld schat, maar wie weet. Misschien kom je, waar we naar toe gaan, ook leuke en interessante jongens tegen." Ze knikt en we lopen door naar beneden.

Ik gooi de sleutel naar Rachel die onze kamerdeur openmaakt. We laten onszelf op bed vallen en ik zet snel een wekker. We hebben nog 5 uurtjes dus dan kunnen we nog rustig douchen.

We staan buiten met onze koffers en we wachten op onze taxi om ons naar het vliegveld te brengen. Tien minuten later komt er een auto het terrein op rijden. We laden onze koffers in en we stappen in de auto. Ik pak mijn telefoon en we luisteren samen naar muziek terwijl we naar het vliegveld rijden.

Nadat we waren ingecheckt en onze koffers hadden afgegeven zagen we dat we nog best veel tijd hadden en we besloten om nog even te gaan lopen op het vliegveld zelf.

"Omg! Ivy! Kijk wat ze hier verkopen!!!!" Rachel gilt bijna terwijl ze staat te springen. Ik loop snel naar haar toe voordat ze nog harder gaat gillen.

"Het zijn kleine Chinese muurtjes!!!!" Zegt ze vol enthousiasme. Ik lach en we kopen er 2. We lopen de winkel uit en ik moet Rachel vasthouden omdat ze vol bewondering kijkt naar haar nieuwe souvenirtje.

"Kom we gaan wat eten voordat we moeten instappen." en ik trek haar weer mee.

"Wanneer gaat het vliegtuig vertrekken?"

"Doe niet weer zo ongeduldig Ivy, je bent net een klein kind." Ik draai overdreven mijn hoofd naar haar toe.

"Zegt degene die net een winkel uit getrokken moest worden voor een souvenirtje."

"Jij bent toch wel een jaar ouder dus jij moet je ook ouder gedragen!" Zegt Ivy, en ze steekt haar tong uit.

"Rach, we schelen maar een jaar, jij bent 21 en ik 22." En ik steek mij tong uit.

"Nou sorry hoor, maar dit souvenirtje is prachtig." ik rol mijn ogen naar haar en kijk weer recht voor me. Nu zit ik gelukkig naast het raam.

"Uhm, ga je me nog vertellen wat er met die jongen is gebeurd?" Ik kijk haar aan. Ik was hem eerlijk gezegd al een beetje vergeten. Niet vergeten maar afgeleid.

"Welke?" vraag ik om een beetje tijd te winnen. Hoe moet ik het nou vertellen. Ze keek me verveelt aan.

"Uhm wat dacht je van de jongen toen we bij de Chinese muur waren?"

"Okay, dus als ik eerlijk mag zijn heb ik zelf geen idee." zei ik met de eerlijkste ogen die kan opzetten.

"Maar was dat niet de jongen waar je tegen botste in de stad?" Ik knikte

"Ja dat was hem, Jungkook.

"Wacht even! Je weet zijn naam? Hij was het toch, die niks durfde te zeggen?"

"Yup, That was him. Maar hij was niet zo verlegen toen op de Chinese muur."

"Wauw! Wat zei hij dan allemaal." Vraagt ze nieuwsgierig. Ik vertelde alles wat er was gebeurd en wat hij allemaal tegen mij zei. Omdat we zoveel aan het praten waren hadden we niet door dat we al bezig waren met het opstijgen.

"Dus ja, en toen gaf hij me een kus en zei hij tot snel." Ik voel dat ik rood aan het worden ben. Maar Rachel is al zo rood als een tomaat. Ze kijkt me met grote ogen aan. Ze houdt van zulke verhalen, zeker romantische.

"OMG! Als ik jou was geweest zou ik ter plekke flauwvallen. Hij was zo knap! Weer een jongen die we nooit meer zullen zien." en ze kijkt weer verdrietig voor zich uit. Ik aai haar op haar hoofd en zet onze muziek weer aan. Iets binnen in me vertelde me dat ik ze vaker zou zien. Maar dat is niet mogelijk!

Toch?