parfum d'été de fleurs (w końcu się za to wzięłam)

prologue

–Zapach? Chodzi Ci o zapach? – spojrzałam oczami przepełnionymi nienawiścią. Oddalił się od mojej szyi.

Byłam zawiedziona raczej samym gestem, aniżeli odpowiedzią. W sumie jej brakiem. A może nie oczekiwałam odpowiedzi, dlatego..

Podszedł bliżej. Spojrzałam najpierw na jego przedramiona. Były ciemne, nie mogłam tego dojrzeć. Blizna? Czarna blizna. Jak dziura.
Sączy się z jej środka krew. To chyba krew?
Uniosłam głowę. Kaptur na głowie i wystające spod niego ciemne kosmyki włosów. Ciemne? A może teraz wszystko takie jest?

–Zapamiętaj jak najwięcej.

Słowa, o których kiedyś musiałam sobie przypomnieć, powiedzieć. Do samej siebie. Nie chciałam ich, układałam w głowie całą nadzieję na los. Jak zawsze i jak zwykle.
Rozłożył ramiona.
Miałam się ich chwycić? – pomyślałam bardzo wyraźnie i rozejrzałam się dookoła. Wyglądało to źle. Byłam otumaniona i bezwładna.
Szarpnęłam rękami. Były wykręcone w drugą stronę. Moje dłonie ściskała bardzo gruba, mocno zaciśnięta lina.

– Możesz czuć dezorientację. Jest to objaw charakterystyczny dla różnych środków odurzających lub wspomagających. Te drugie są lżejsze.
Pomijając wszystko, jeśli dostrzeżesz kłujący ból w okolicy klatki piersiowej, są to zwykłe tabletki uspokajające. W ten sposób odróżnisz, jakie granice czekają twoją świadomość.

Wiem, że muszę szukać więcej szczegółów.
Dłoń. Palce. Na palcach zaschnięta krew.

– Zyskaj jego zaufanie. Nie stawiaj się. To będzie bolące, ale opłaci się. Czas i jeszcze raz czas. To jego pilnuj.

Ciemność, to jedyne co widzę ciągle. Nic więcej.
Boli mnie głowa.
Serce chce wyskoczyć. Boże.
Przymykam oczy.
Od razu je otwieram.
W samym środku ciszy sylwetka mężczyzny.

czyli jak zapach wyżera nasze uczucia
i jak on chce posiadać ją
tylko który on?
wyobraźnia. nie będzie niczego więcej.

©2019/20 hemdrugs