verliefd op mijn ontvoerder

1

Ik liep door de donkere straten opweg naar het station waar mijn trein stond te wachten. Het was erg koud en ik sloeg mijn wollige sjaal strakker om me heen. Ik was net klaar met werken en ik was kapot.

Ik kon niet wachten om op de bank te liggen en netflix te gaan kijken. Alhoewel ik eigenlijk aan mijn werk hoorde te werken voor morgen. Ik werk als administratief medewerker dus ik had veel dingen te doen. Alleen vertikte ik het telkens om mijn werk af te maken.

Ik keek naar de klok en zag dat ik 10 minuten te vroeg was dus besloot ik om te zitten. Ik wreef in mijn handen in de hoop ze zullen opwarmen. Ik moet echt maar eens handschoenen gaan kopen. Alleen raak ik er altijd wel één kwijt.

Ik blies mijn warme adem uit en keek hoe mijn warme adem zich mengde met de koude lucht. Terwijl ik mezelf wat probeerde te vermaken zag ik in de verte een man in een pak staan. Hij had een arm in het gips en had een donker brilletje op en hield in zijn andere hand een lange witte stok vast.

Hij is blind.

Dat kun je duidelijk zeggen als je naar hem kijkt. Ik volgde de man via mijn ooghoeken en keek toen nog eens naar de klok. Ik moest nog 7 minuten wachten dus stond ik op en liep ik wat rondjes. Ik bleef de man in de gaten houden aangezien ik bang was dat de man zou gaan vallen door de gladde grond.

En ja hoor zoals mijn voorgevoel al aangaf viel de man op de grond. Ik hoorde hem pijnlijk kreunen en rende op hem af om hem een handje te gaan helpen. Hij hield zich vast aan de stoeprand en ik tilde hem met moeite omhoog.

Nu ik zo dicht bij hem sta merk ik op dat het helemaal geen oude man is. Hij is rond de 20 schat ik. Ik keek naar beneden en greep naar zijn stok. 'Bedankt' zei hij en glimlachte. Ik glimlachte terug ookal besefte ik dat het geen zin had want hij zou me toch niet kunnen zien.

'Gaat het?' Vraag ik en kijk naar zijn arm die in het gips zit. 'Ja het doet alleen een beetje pijn door de val' zei hij.
Ik vond het maar raar en wilde weg lopen tot ik besefte dat hij bleef staan. 'Moet u de trein nemen?' Vraag ik.

'Nee ik zoek mijn auto. Kan je me helpen zoeken?' Vroeg hij. Ik keek naar de klok en zag dat ik nog 5 minuten moest wachten. Ik wilde niet gemeen doen dus hielp ik hem met zoeken. 'Wat voor auto heeft u?' Vroeg ik en stopte mijn handen in mijn zakken. 'Een zwarte Mercedes' zei hij.

Ik keek om me heen en zag een dure Mercedes geparkeerd staan. 'Ik denk dat ik hem gevonden heb' zei ik blij. Ik wilde zo graag terug gaan want ik was zo bang dat ik mijn trein zou missen. 'Mooi' zei hij enkel. We liepen naar zijn auto toe en hij haalde de sleutel uit zijn zak.

'Alstublieft ik ga maar weer-'
'WACHT!' riep hij waardoor ik geschrokken gilde. 'Sorry ik wilde je niet laten schrikken ik vroeg me af of je bij me wilde blijven tot mijn chauffeur zou komen' zei hij. In eerste instantie begreep ik hem niet maar later besefte ik weer dat hij blind was en niet kon rijden. 'Hoe graag ik het ook zou willen ik moet met de trein naar huis en mijn trein zal er over 3 minuten zijn dus kan ik nu maar beter gaan. Nog een prettige avond verder!' Zei ik en liep weg.

Hoe dichterbij ik het station kwam hoe meer ik een schuldgevoel kreeg. Ik kan die man toch niet zo alleen achter laten? Zei een stem in mijn hoofd. Ik keek naar achter en zag dat de man op de grond ging zitten en wat met zijn stok speelde. Ik zuchte en rende naar hem toe. 'Hoe lang gaat het duren voor je chauffeur er zal zijn?' Vroeg ik.

De man keek opgewonden mijn kant op. 'Ik wist niet dat je zou blijven' zei hij glimlachend. 'Ik zeg niet dat ik zal blijven. Ik vraag alleen hoe lang het gaat duren voor je chauffeur er zal zijn' zei ik. Hij was stil. 'Ik denk over een uur'

Mijn mond viel open van verbazing. 'Een uur?!' Riep ik. Hij knikte. ik hoorde mijn trein aankomen en tegelijkertijd een auto aanrijden. Iemand stapte uit en liep naar de blinde man toe. 'Sorry dat ik zo laat ben' zei hij. De man antwoorde niet en stond op. 'Ik dacht dat je chauffeur over een uur zou komen?' Zei ik met mijn handen op mijn zij.

De jongen keek me aan. 'Sorry voor de verwarring dame!' Zei hij sissend. Ik wilde terug naar het station lopen tot ik werd terug geroepen. Ik keek naar achter en zag tot mijn schrik dat de blinde man in eens flauw viel. De jongen naast hem rende naar zijn auto toe. 'Ik ga medicijnen halen blijf bij hem!'zie hij en reed met volle snelheid weg. Ik wist even niet wat me overkwam. Moet ik wachten of zal ik gewoon weg gaan.

Ik bedoel hij ziet me toch niet.

Ik schudde de gedachtes van me af en liep naar de man toe. Ik hield zijn bril van zijn ogen en keek naar zijn lange wimpers. Ik kan niet weg gaan terwijl hier iemand dood staat te gaan. Ik neem dan liever een trein hierna. Ik hield zijn hand vast en begon te huilen uit angst.

De man deed plots zijn ogen open. Zijn ogen waren groen wat ik best raar vond. Meestal bij blinde mannen of vrouwen zijn hun ogen heel erg licht. Bijna wit zelfs.

Ik deinste achter uit. 'Niet bang zijn' zei hij. Hij wees naar zijn auto. 'Mijn medicijnen' riep hij hoestend. Ik pakte zijn autosleutels en deed de deur open. Ik zocht in zijn dashboard zijn medicijnen maar vond niets. 'Waar liggen ze?' Ik draaide mijn hoofd om en zag hem vlak achter me staan.

Hij spoot iets in mijn arm en ik viel slapjes naar achter. Ik keek hem aan en viel dan flauw.

And that's how he got me!!

Hey schatjes

Dit is mijn eerste verhaal op dit account. Voor alle vragen die ik ga krijgen zal ik jullie even wat uitleggen. Ik had een paar jaar geleden een account gehad met iets van 10 verhalen erop. Maar later vond ik het niet meer leuk en schreef ik niet meer. Nu twee jaar later begon ik de passie voor schrijven weer leuk te vinden dus besloot ik een heel nieuw account te beginnen. (Ik wist mijn ww en gebruikersnaam van mijn oude account niet meer) dus dit zal mijn nieuwe account zijn en ik zal weer verhalen schrijven!