Serpilip büyümüştüm iyice, babam şehir dışında çalışıyordu. Bize çok fazla para göndermiyordu, gönderdiği kadarıyla karnımızı doyurmaya çalışıyorduk. Okula gittiğimde yemek yiyenlere çok özenirdim... Ama elimden gelen birşey gelmiyordu. Eve geldiğimde annemi o gün çok üzgün bir şekilde gördüm. Aklıma babamın yaptıkları geldi. Hemen annemin yanına oturup, kolumu omuzlarına koyarak ne oluğunu sordum. Annem çenesi titreyerek baban işi bırakıp geliyormuş dedi. Anneme üzülme bu kadar anne diyerek sarıldım. Annemde büyük bir kırgınlıkla sarıldı. İçim bir kere daha parçalandı. Annemi her defasında ağlayarak gördüğümde her zamanki gibi içimdeki büyük boşluk gittikçe büyüyordu... Kimseye anlatamıyordum.
Ertesi gün sabahı babam geldi. Ev sanki cenaze evi gibiydi. Ne babam ne annem nede ben konuşuyordum. Zaten ben hiç bir zamn konuşamamıştım karşısında da..
Babam o gün ilk defa sessizce suçlu gibi oturuyordu. Koltukda dizlerinin üzerine kafasını koyarak ağladı. Annem kıyamamıştı babama... Annemin o davranışına çok sinirlenip odama çıktım hızlıca.
(içimden neden böyle yaptı ki o kadar çok eziyet etmesine rağmen diye düşünürken)
Uyuya kalmışım uyandığımda saat 11:30 'du annemin sesiyle uyandım.
Annem her zamn ki gibi kendini yanımda sıkıyordu ağlamamak için annem çenesi titreyerek kızım biraz konuşalım mı? Dedi. Bnde anne gene mi sana eziyet etti dedim. Annem hayır bu sefer konu çok başka senide ilgilendiriyor dedi. Şaşırarak benimle ne alaka var anne dedim? Annem sözlerine başlamadan o yeşil gözlerinden yaşlar dökülüverdi. Annemin her göz yaşı aktıkça içimdeki boşlukta büyüyordu.
Annem kendini toparlayıp. Ponçiğim baban.... Babam ne anne diyerek sesimi yükselttim. Babanın başka bi hayatı daha varmış dedi. Ben zaten içimde büyüyün bi baba sevgizliği varken böyle demesiyle yıkılmıştım...
Hiç bir şey söyleyemedim gözlerimden yaşlar pıt pıt düşmeye başlamıştı o gün ilk defa babamdan ötürü ağlamıştım. Annem sarılarak kulağıma üzülme dedi... Elimde değildi..
