Charlotte 's POV
"pssttt... char.. ben je al wakker?" fluistert Eline. Ik slaap de laatste tijd heel slecht dus word van het kleinste geluidje al wakker.
" nee, ik slaap nog. " zeg ik. "Charlotte kom op niet zo droog doen! " zegt Eline en ze begint te lachen. Hoe kan ze zo blij zijn terwijl ze in het ziekenhuis ligt? Maar dat vind ik ook wel weer leuk aan haar. Ze weet overal het positieve uit te halen en je kan altijd met haar lachen. Dat is een van de redenen dat we vriendinnen zijn. De zuster komt binnen met twee borden ziekenhuis eten. Het is niet vies maar ook niet bepaald lekker. Het heeft niet echt veel smaak, ze geven ons precies de goeie hoeveelheden van elke voedingsstof die we nodig hebben. ( eiwitten, koolhydraten etc. ) niet meer en niet minder.
Wanneer de zuster het weer op komt halen zet ze de TV aan en ik en Eline kijken samen een film. Maar mijn gedachten dwalen al snel af. We moeten nog twee weken in het ziekenhuis blijven revalideren en zelfs dan zijn we nog niet helemaal beter. Dagen lang doen we precies hetzelfde elke dag. Eten, TV kijken, kletsen, in onze rolstoel door de ziekenhuis tuin rijden, kletsen, TV kijken en weer Eten. Het word toch wel een beetje saai. Maar gelukkig ben ik niet alleen. We hebben elkaar, wifi en Twitter. Onze mainiac vriendinnen leven heel erg met ons mee en 2 die dichtbij woonden zijn al langs gekomen. Elines familie komt om de dag langs, en de mijne? Tja. Die komen bijna niet. Te druk weet je wel. Achja ik ben het gewend en het doet me niet zoveel meer. Al zouden ze best wat meer om hun dochter mogen geven.
Wanneer we door de tuin rijden is het echt lekker weer. De bloesem staat aan de bomen, de vogels fluiten, de zon schijnt en de bloemen staan in bloei. Ik vermaak me hier altijd wel. zelfs als ik alleen maar kijk. Zoals afgesproken gaan ik en Eline naar de bloemen en proberen te ruiken welke soort het lekkerst ruikt. We zitten te twijfelen tussen de Dhalia of de Pioenroos.
We besluiten ze allebei te kiezen en we mogen er een plukken voor naast ons bed. In dit ziekenhuis behandelen ze ons wel echt goed! Na het avond eten besluiten ik en Eline lol te maken. Mainstreet cd zit in de radio en meteen zet Eline het geluid op max. "Eline omg niet iedereen wil meegenieten HAHAHAHAHA" roep ik omdat je elkaar anders niet hoort. Eline zet het geluid weer op zacht. We praten en lachen nog uren door en zingen mee en doen lekker gek en even voelt het weer als thuis. Tot dat de zuster binnenkomt met de medicijnen en zegt dat we maar moeten gaan slapen en ik besef me weer dat ik in het ziekenhuis lig. Na een uur zitten tobben kan ik nog niet in slaapvallen, dus de zuster komt met slaappillen. Omdat ik nog jong ben mag ik maar een halve omdat het anders schadelijk kan zijn. Ik heb het gevoel dat het helemaal niet werkt als ik nog niet kan slapen maar al gauw worden mijn oogleden zwaar en kan ik weer gaan dromen.
