P.O.V ELINE
Ik heb mijn koptelefoon op luister naar de harde muziek in mijn oren. Ik neurie zachtjes mee en beweeg mijn hoofd mee op de beat. "ELINE WAKE UP!!" schreeuwt Charlotte terwijl ze een kant van mijn koptelefoon van mijn oor duwt. "we mogen naar buiten." zegt ze rustiger dan daarnet. De verpleegster helpt ons in de rolstoel en we rollen naar de lift. Het bekende liftdeuntje klinkt als we naar beneden gaan. We nemen de kleine achteringang anders moeten we teveel om. Als ik de deur open en naar buiten rijd voel ik meteen de warme zon op mijn blote armen branden. We rijden naar ons bekende plekje achter het meertje. We doen het bekende "snuif de lekkerste bloem" spel en ik kies deze keer een klassieke roos. Ik leg hem op mijn schoot en ga naast charlotte zitten die naar oordopjes in heeft. ik kijk voor me uit en bekijk de mensen aan de overkant. Opeens zie ik een heel bekend figuur staan. ik maak spleetjes van mijn ogen om hem scherper te bekijken. "CHARLOTTEEE!" schreeuw ik. "Wat? ik luister net mijn favo liedje." "KIJK DAAR DAT IS NILS DENK IK!!" "doe normaal, waarom zou Nils hier zijn?" "IK DENK HET ECHT!!" "ga dan kijken, dan zie je dat het gewoon een of andere lelijke nerd is." "en wat nu als het echt nils is? Dan hebben we gewoon een mega meet&greet met 1 van onze idolen." "of je hebt meet&greet met een nerd, succes en weet je zeker dat je op de foto wil met je idool terwijl je een enorme wond op je voorhoofd hebt zitten?" "boeie, ik ga kijken, ik zie je over een half uur op onze kamer." "is goed, succes met je speurtocht naar Nils." "thankss." Ik rijd langs het meer naar de plek waar ik 'nils' zag zitten. Het duurt lang voordat ik er ben want ik moet helemaal om het meer heen. Als ik op de plek aan kom zitten er 2 oude mensen. Ik kijk naar de overkant en zie dat Charlotte al vertrokken is. Ik besluit ook terug te gaan naar onze kamer. Ik neem weer de kleine ingang en ga met de lift naar boven. Charlotte ligt alweer in haar bed en leest de nieuwe hitkrant. "En was het leuk met Nils?" vraagt ze als ze me ziet binnenkomen. "Hij was vast en zeker al weg." antwoord ik. "we krijgen spaghetti als avondeten." "oeh ik hoop dat het deze keer wel te eten is en niet naar plastic smaakt." "laten we daar eventjes voor bidden." De verpleegster helpt me weer terug in mijn bed en ik bekijk mijn mainstreetposter die precies tegenover mijn bed hangt. Stel je voor dat het echt nils was...
