Hatırlıyor musun sevgilim
Okula ne kadar istemesem de gitmiştim.
Belki bir şansım daha vardır düşüncesi beni bitiriyordu.
Acıyı kalbime gömüp sahte bir gülümseme ile yanına gitmiştim.
Her zamanki gibi yalnız başına oturuyordun bir köşede.
O an o kadar istedim ki başımı göğsüne yaslamak, uzaktan resmini çekmiştim, doğrusu bu ilk değildi.
Yanımdaki sandalyeye yerimi alıp gülümsedim.
Nolurdu sende gülümsesen, en azından gözlerime baksan.
Beni umursamamanı takmayıp bana bakmayan gözlerinde umut aradım, bir kere baksan belkide vazgeçerdim.
Kısık ve ruhsuz çıkan sesimi sanki mutluymuşum gibi çıkarmaya çalıştım.
"Günaydın Kin Jeong-Guk"
Sesindeki umursamazlık hatırladıkça acıtıyor kalbimi sevgilim.
"Günaydın "
Kalbimin acısını bir kez daha takmayıp gülümsedim.
Zil çalmasına az kalmasına rağmen yerinden kalkıp gitmiştin.
Korkmuştum, yine o kızın yanına gideceksin diye.
Genede seni takip etmeyip orada kaldım.
-----
