BİLİNMEZLİK DİYARI

BİLİNMEZLİK DİYARI Bölüm 1

Her şeyden uzaklaşıp Alaska'ya yerleşmek bazılarına aptalca gelse de ben burada huzurla ölmeyi bekleyeceğim. Burası dağlık ve sert iklimi ile insanların yaşamına pek elverişli olmasa da herkesten uzak olmak, gerçekten çok huzur vericiydi. Alaska halkının yüzde yirmilik bir kısmı Eskimo'dur. Japonlar ve Filipinliler'e rastlamakta mümkündür. Geri kalanı ise beyaz ırk diye tabir ettiğimiz halktır. Aslında bana Batı Virginia da uyardı ama oranın dağlarının tekin olmadığı, ölmüş madenci ruhlarının dolaştığı herkesçe söylenir. Doğrusu bu beni biraz ürkütmüştü. Bende bir hafta önce Alaska'ya yerleşmeye karar verdim. Doğrusu burada da uzaylıların olduğu söylentileri dolaşıyor ama her neyse onlar ruhlardan daha iyidir diye düşünüyorum. Ailem Florida da yaşıyor. Orası gerçekten cennet gibi bir yer, küçüklüğümü orada geçirdim. Alaska'da insanlar sabahın erken saatlerinden gece yarılarına kadar çalışıyorlar. İşler burada gerçekten zor. Hava on bire doğru kararıp, sabah tekrar üç veya dört gibi güneş doğuyor. Skagway Kasabası'nda Red Onion adlı bar ise oldukça güzeldi. Eğer o barda çalışabilirsem Skagway Kasabası'na taşınmam gerekecekti.

Süt içmek için mutfağa indim. Sabah erkenden yola çıkıp Skagway'e gidecektim. Kasaba merkeze biraz uzaktı. Belki orada çalışmam için bana yardımcı olabilirlerdi. Ama yeni gelmiş birine neden uzaylıların Nome Kasabası'nda çok fazla görüldükleri anlatılır ki? Birkaç gündür doğrusu aklımdan bunu atamıyordum. Bana hikayeyi anlattıklarında daha da ürkütücü olmuştu. Dr. Abigail Tyler ve kaybolan kızı pardon uzaylılar tarafından kaçırılan ve bir daha asla haber alınamayan kızı Ashley Tyler'ın! Gerçek bir hikaye olması uzaylılara olan inancımı daha da artırmıştı. Ama birçok insan kadının deli olduğuna inanıyor. Dr. Abigail Tyler bir psikolog. Hastalarına telkin yoluyla tedaviler uyguluyormuş ve sanırım o da hastalarından etkilenmiş olabilir. 2000 yılının üzücü ve gerçekliği açıklanamayan bu olay gerçekten üzücüydü. Biraz da ürkütücü geldi doğrusu. Bunları kafamdan atamıyordum. Sütü tezgahın üzerine koydum. Raftan aldığım bardağa tam dolduracaktım ki arkamda birinin olduğunu hissettim. Bu olayı duyduğumdan beri bu tür psikolojik şeylere oluyordu ama sanırım şuan ki gerçekti. Sütün kapağını öylece elimde tutuyordum. Sanki donup kalmıştım. Sanırım ölecektim. Boynuma sarılan el hemen ağzımı kapattı. Beni hızlıca çevirdi, ağzımı tutmaya devam ediyordu. Sonunda yüzünü görmüştüm. Gözlerini kocaman açmış bana bakıyordu. Onun elinden kurtulmaya çalıştım ama kaslı kollarıyla gerçekten çok güçlüydü. Bu soğukta neden üzerinde tişört vardı ki? Normal biri değildi anlaşılan. Sanırım buradan sağ çıkamayacaktım. Gıcık gıcık bakarak beni daha da korkutuyordu. Sonunda ağzını açarak konuştu.

''Bu evde senden önce oturan meraklıların öldüğünü biliyorsun sanırım! Sende onlardan birisin değil mi? ''

Ne saçmalıyordu bu adam? Şu elini ağzımdan çekse de konuşsam diye düşünüyordum ki sanki aklımı okumuş gibi elini ağzımdan çekti.

'' Ben buraya bir hafta önce taşındım. Ne bahsettiğinizden haberim yok.''

Benim kollarımdan hala tutmaya devam ediyordu. Kollarımı biraz daha sıkarsa morluklar oluşacaktı.

'' O meraklıların burada yaşamayan kızı geri döndün ama bir şey bilmiyormuş gibi davranıyorsun.''

Ne saçmalıyordu bu adam hala anlamış değildim. Aniden bir esinti doluverdi mutfağa, salondan geliyordu. Bahçe kapısı açılmış olmalıydı. Ama kilitlediğimden emindim. Gözlerini arkamdaki pencereye dikti. Dışarıda birileri mi vardı? Aniden mutfağa bir şey girdi. Aklımı kaçırmış olmalıydım, bu gerçek olamazdı. Neden bu adamlar mutfağımdaydı? Neler oluyordu? Bir insan saniyeler bile sürmeden nasıl salondan mutfağa geçebilirdi ki? Gözlerimle takip bile edemedim üstelik. Beni burada beklemiyormuş gibi bir hali vardı.