Carolina

1

Entrou pola porta da palloza ao tempo que secaba a suor da fronte. Retornaba do pobo, despois de traballar no campo, como sempre adoitou facer. Xoán non era alguén que quedaba na casa, agardando pola comida ou polo pan. Non precisamente.

Diante ao pote negro como a noite pecha de inverno, que afumaba sobre a lareira, se atopaba parte da súa familia. A velliña estaba a sacar o pan do forno. O vello contemplaba o crepitar das chamas, probablemente cavilando, igual ca outras tantas ocasións nas que agarda pola comida. Entre os dous, como unha das estampiñas que vendían nas igrexas, os tres pequenos querubíns analizaban o lume e sentían a calor que desprendía, tratando de buscarlle unha explicación a esa maxia que lles provocaba o espectáculo que se debuxaba todas as noites ante os seus ollos.

O maior apoiaba a cabeza nas mans, cos ollos a medio camiño entre pecharse por completo e permanecer abertos, loitando contra o inevitable. Os mechóns negros cortados a trasquilóns esvaraban sobre a súa fronte, tratando de ocultar sen éxito ás dúas esferas da cor do azabache coas que coñeceu o seu mundo.

O mediano mantiña a cabeza apoiada no ombro do pequeno, que estaba a piques de quedarse durmido tamén. Eran cerca das 11 da noite, e o anxiño de ollos verdosos, casi azuis, non podía soportar permanecelos moito tempo máis abertos.

- Xa chegou? – Xoán non se refería a el, referíase a outra cousa, cando lle falou á súa sogra.

Ela levantou á vista dos pequenos, aos que observaba con algo semellante a admiración, cun amor sobrenatural como o que se lle profesaba aos santos.

- Chegou, fillo – cortou varios anacos de pan, que o irmán maior repartiu entre os dous pequenos.

- E que foi? – non puido evitar comprobar a faciana do sogro, que continuaba completamente imperturbable.

- Nena.

Xoán sinteu unha sensación imposible de explicar, unha forza que inundou o seu maxín e se foi estendendo por cada parte do seu corpo.

- Rosa está arriba. Podes ir vela – o vello interrompeu a súa letanía silenciosa para falar co xenro, impávido e carente dalgún tipo de reacción, de sentimento máis aló da profunda sorpresa.

El fixo un xesto afirmativo coa cabeza.

Ao chegar arriba das escaleiras, a primeira imaxe que se proxectou na súa retina foi esa. Rosalía e a nena, ambas tombadas e recostadas sobre a palla seca.

As 5 vacas e os tres tenreiros muxían abaixo, e as galiñas cacarexaban. Tonecha e Lazarillo non parecían existir, ou mesmo non querían facelo.

- ¿Foi como o do Xaquín? – preguntou, inclinándose sobre ela e o vulto que apertaba contra o peito.

Abriu os ollos con dificultade e esbozou un sorriso.

- Máis fácil. Un pouquiño máis fácil.

Nascera o 17 de septembro do 1900, entre os dous irmáns maiores. Cambio de século. Iso sempre adiantaba algo importante.

A nena tiña os ollos abertos, e algo de pelusa na cabeza. A cor destes sorprendeulle. Igual ca os do sogro. Azuis.

- Por fin chegaches – bisbou á meniña, que agora o observaba detidamente.

Decidiu ir mañá á Igrexa para agradecerllo a Deus. Tanto tempo rogando ante o altar que viñese unha nena, e ahí estaba, agora ela ante el, e non nun máis alá onde os estaba agardando.

Virouse ao escoitar pasos que proviñan da escaleira de man. Os tres pequenos, encabezados polo menor, subían para ver ao novo anxiño, que baixou directamente do paraíso para facerlles compañía.

- ¿Quen é?

- A túa irmá, Martiño – Xoán mirou detidamente ao máis cativo, agardando algunha reacción.

- Non teño irmás. Teño dous irmáns. Pero non irmás.

- Agora a tes, rulo. Agora a tedes todos – dixo a nai, sorrindo.

Os dous maiores non parecían tan sorprendidos como Martiño. Moncho, ou Ramón para os do pobo, levaba 7 anos no mundo e xa veu cos seus propios ollos como chegaron Xaquín e Martiño. E o mesmo Xaquín, que nunca concibira vida allea á compañía dos seus iguais, do seu maior, e do seu pequeno.

- ¿Podo dicirche un segredo? – Xoán faloulle baixiño ao seu fillo menor.

- ¿Cal? – preguntou Martiño, no mesmo tono de voz.

Moncho e Xaquín ollábanse confidentes.

- Esta nena é un anxo. Coma vos. Pero hai unha diferencia. Esta nena non vai ter a mesma sorte ca vos na vida, ca ti, Martiño. Porque os teus irmáns quedarán aquí, pero ti irás á escola e poderás saír a ver mundo, poderás facer as Américas e ser todo o ledo posible nestes tempos que corren. Este anxiño non. Poderá ir á escola, pero vai vivir presa. Vai vivir atada a un marido que non a valorará como merece, e vai sufrir, porque a súa felicidade dependerá del. Dun home que non saberá nunca a sorte que ten por estar ao carón dun anxo. Por iso, tes que facer algo. Tedes que facelo.

- ¿Que temos que facer? – preguntaron os irmáns.

- Ídela coidar, protexer e non vai a haber un só día na súa vida no que non sorría. Non podo garantir que o seu marido lle faga feliz. Pero vós si. Vós seredes tamén anxos, os seus anxos da garda.

- ¿Papá? ¿O anxiño ten nome? – preguntou Martiño, mirando á nena con outros ollos.

Xoán e Rosa compartiron unha mirada moi corta, pero tamén moi intensa.

- Ten nome, fillo – dixo Xoán.

Os nenos contempláronse entre eles.

E a meniña sorriu a medias.

- Carolina.