Carolina

2

1902

O neno ergueuse como cada día. Tiña xa 4 anos, e dentro de casi 11 meses comezaría a escola.

Durmía cos seus dous irmáns maiores. Martiño no medio de ambos, co obxectivo de manter algo de calor. Do calor que en outubro, na comarca de Cervantes, era escaso, por non dicir inexistente.

Nesta ocasión, foi o último en erguerse.

Baixou pola escaleira mentres seguía frotándose os ollos. E estudou as dúas figuras que xa estaban fronte a cociña.

Unha delas era a súa nai. Rosa preparaba a leite, os anacos de queixo e o pan que ían almorzar os seus fillos. Mentres tanto, a pequena Carolina, sentada no banco, miraba ao infinito, escoitando ás vacas que tamén estaban xa espertas.

- Bos días, meu rei – dixo a muller a Martiño.

- Bos días, mai. Bos días, Carolina.

- Bos días – dixo o querubín dourado, á súa maneira.

Escoitou atentamente o son das vacas. Era necesario escoitar oito muxidos.

Esta vez, só escoitou 6.

- Faltan dúas vacas – dixo o neno, mirando á nai.

A nai non contestou, mirando ao neno con certo aire de resignación.

- Onde están?

- Non están.

- Onde están, mai?

Respirou fondo, tras chear a última cunca de leite.

- Con papá. Foi con elas de paseo.

- Van volver?

Pousoulle o almorzo ós dous fillos pequenos diante das mans.

Carolina non comprendía que estaba dicindo o seu irmán. Sabía que eran as vacas, porque vivían con ela. Pero non entendía ben á súa mirada triste.

- Non vou comer tenreira.

- Prefires morrer de fame? – dixo a muller, reprimíndoo coa mirada.

- Os amigos non se comen entre eles.

Rosalía preferiu non contestar. Deixou que os seus fillos remataran de comer, e despois, ordenoulle a Martiño que buscara aos seus irmáns.

- Teñen que almorzar. Logo xa iredes ao prao. Levade pan e queixo, e se queredes, dúas mazás. Á noite, ás vacas teñen que estar na casa.

Meteu a comida nos zurrós que colgaron os nenos ás costas.

- ¿Podemos levar a Tonechae Lazarillo? – preguntou a meniña.

- Se queredes si.

Os dous, agarrados da man, foron en busca do Xaquín e mais do Moncho.

- ¡Xaquín! – berrou a nena, coa súa voz aguda, xa dentro do establo.

Como Martiño deducira, non estaban todas as vacas. Faltaban Marela e Linda.

Lucera, Pinta e Mucha xiraron ás súas cabezas, grandes e prácticamente cadradas, para mirar á nena. Captaba toda-la súa atención.

As dúas tenreiras e o tenreiro imitaron ás nais. Non tiñan nome. Pero a el lle chamaban Bravo.

As galiñas entraban e saían pola porta pequena. Os poliños tamén. Probablemente algún deles sería carne, como o serían Marela e Linda.

Que sorte tiñan Tonecha e Lazarillo.

A mula e o burro agardaban pacientes aos nenos, aos seus xogos, e ás súas cabriolas.

- Mercará o papá un porco? – preguntoulle Carolina a Martiño.

- Non o sei, ho. Case prefiro que non o faga, para non encariñarme con el, como fixen coas vacas.

Carolina seguía sen saber a que se refería o seu irmán. Pero nunca tivera un porco, e facíalle ilusión.

- Hoxe é día de mercado. E non sei se gañarán suficiente para mercar un porco. Tipídello aos avós e a mai. Eles fanche caso – riu o pequeno, ante a mueca da nena.

Nese intre, Moncho e Xaquín chegaron ao seu carón cheos de ovos nas mans. Así que iso foi o que fixeron.

- Carape, mai tiña razón, vai frío fóra – dixo Xaquín, pousando os ovos na cesta.

Panchiño, o cadelo escuálido que lles acompañara en tantas aventuras, entrou tamén no establo. A impasividade dos animais do cortello coa súa presencia marabillaba a Carolina.

- ¿Cantos trouxeron as pitas desta vez? – preguntou Martiño.

Moncho cavilou durante 2 minutos.

- 10.

- Menos mal que cando vaias á escola vai a haber na casa alguén que saiba contar – riu Xaquín, contaxiando a Moncho.

- Eu tamén vou saber! – berrou Carolina.

- Ti vas saber de todo, miñaxoia.

Os tres irmáns sorriron, e ela enrabechouse toda.

- Imos entón?

- Sabiades o da Marela e da Linda? – quixo preguntar Martiño.

- Acabaría pasando. Tes que estar afeito, rapaz – odiaba cando Xaquín lle falaba como lle levara toda a vida na terra, cando solo levaba 4 anos máis ca el.

Moncho colleu a Carolina no colo e subiuna a Lazarillo, para subir despois el mesmo. O asno permaneceu impávido.

Igual cá Tonecha cando Martiño e Xaquín estaban enriba dela.

- Xa marchades? – preguntou Rosalía, abríndolles a porta desde dentro, para que eles máis as seis vacas puideran saír.

- Marchamos. Sorte no mercado. A ver se cando chegamos as vacas e as galiñas teñen algo máis de compañía – dixo o maior, sorrindo á súa nai.

Nove anos tiña Moncho, o primoxénito do Xoán e da Rosalía. Só un máis ca o seu irmán Xaquín, e 5 máis que Martiño. Con Carolina levase 7. Todo o pobo sabíao de memoria. O pobo sabía de todo e de todos.

- Tede coidado. Esta noite choveu e podedes quedar presos no fango. Ide amodo.

- Iremos amodo. O Pancho ven tamén con nós.

- Vale. Pasádeo ben, fillos.

- Abur, mai – dixeron a coro os catro querubíns de ollos tristes, os ollos da pobreza, do malvivir entre a merda e do anhelo por unha vida. Porque non teñen nin iso.