Σκυμμένος στο γραφείο, ο Πέτρος έκανε ότι δούλευε. Το αφεντικό του περνούσε κάθε τόσο, ελέγχοντας. Κι όμως, ο Πέτρος κατάφερνε να ξεγελάσει τον έμπειρο γέρο. Χρόνια τώρα τελειοποιούσε την τεχνική του στο να μην κάνει τίποτα. Θέλει πολλή προσπάθεια να κοιμάσαι όρθιος και να φαίνεται ότι μελετάς, να χάσκεις και να σε θεωρούν απορροφημένο και δουλευταρά γραμματέα.
Σκεφτόμενος τις επιτυχημένες τεχνικές του, ένιωσε το αριστερό του χέρι να μουδιάζει. Όπως ήταν ήδη γυρτός στο γραφείο κάνοντας πως σημειώνει, δεν ακούστηκε το κεφάλι του που έπεσε στον πάκο με τα χαρτιά.
Ένα ζευγάρι κρύα χέρια τον τράβηξαν πίσω με βία. Ένιωσε το στέρνο του να πέφτει σε μια τρύπα που άνοιξε στο κέντρο του. Είδε το σώμα του να απομακρύνεται... Η πλάτη του... Μπορούσε να δει την καμπουριασμένη πλάτη του να απομακρύνεται γοργά.
Πεθαίνω, συμπέρανε χωρίς συναίσθημα.
Μα πού ήταν οι φευγαλέες σκηνές από τη ζωή του; Εκεί που πήγαινε υπήρχε μόνο σκοτάδι και αδράνεια. Ισως, βέβαια, αυτές οι εικόνες να ήταν τελικά και η νωχελική ζωή που άφηνε πίσω...
