Dilsizken Konuşulan Polonya

Karanlık

Sonunu kestiremediği, ışıklardan kaçan karanlığın sığındığı bir yol, aralığın tüm soğuğuyla, tüm yalnızlığıyla onu beklemekteydi. Sebepsiz bir acı sarılmış yüzünü, uzun zamandır günü görmemiş gözlerini alan sokak lambasına bakıyor. Delilik güzeldi onun için, sonuçta mecnunun kelime anlamı da deliydi. Buraya yeni geldi, sokaklar yabancıydı. Rengin tonları vardı ama karanlık renksizlikten oluşmaktaydı, mesela gri gibi elli tona sahipler. Karanlık insanlığın üzerine yorgan gibi çekildi. Burası neresi olabilir bilmiyordu, sormuyordu, bilmiyor; soracak kimse dışarı çıkarda veya içeride. Tek çaresi çıkmazdı, yolun sonu kapalıydı ama belki de karşısına birileri çıkardı. Sesini titreten soğuk hava ile bir türkü başardı. Onu adımda karanlığa gömülen sokak ona korku veriyordu artık, zevk alıyordu karanlıktan. Garip korkusuna eşlik eden türkü sanki ona rahatlık veriyordu. Aslında o türkü aşktan bahsediyordu ve onu buraya getirerek aşktı. Elini cebine attı, bir sigara çıkardı paketten. Sigarayı yakmak için çakmağı arandı kısa bir süre. Aşkın akılla bir alakası yok, aşk yürekle orada bu yüzden aşk unutulmaz, istenmez sadece hissedilir. Bu alemde insan iki metreden ibaret veyahut sadece bir beşerden devam edemiyorum, düşünmemeli, bir gün ölünce vücut çürümeye başlayacak, organlar hatta kemikler dahil bu çürüyen beşer orada yerin olduğu bile, bir beşer sahip olmasak bile hissedebilirsinizğiz. Aklım bir karış havadaydı ve yüreğime indi bir hınçla, onun yokluğunun korkusuyla. Aklım havada kalınca şarküteri şimdi mecburi diyorlardı, oysa ikide aynı yolun yoldaşı. Bir anda güneş doğa bilir birazdan veya girdiği o karanlığın sabahında o ben bu hikayeler devam etmeyeceğim. Bir hikaye kitabı gibi hayat anlatılabilir ama yaşata fayda var. Bu karanlık sokağa anca aşıklar, ama hiç biri doğru yolu bulamaz, doğru yolu bulmaları için günün doğması ... Aşk ateşiyle işaretleme yolu aydınlatır kimi ama unutur, aşk alevi kadar var, gölgesi kadar yalandır.