Behind the Scene (One shot collections)

Don't Cry

Kongpob POV

P'Arthit အလုပ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းပန္းကန္ေတြေဆး အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရမိုးတစ္ခါတည္းခ်ိဳးကာ Laptop ေရွ႕တြင္ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေလွ်ာက္ထားသည့္ scholarships
အတြက္ အေျဖကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္။

အေျဖက်မလားေသးတဲ့ Laptop မ်က္ႏွာျပင္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားစြာေငးၾကည့္ရင္း စားပြဲခံုကို လက္ျဖင့္တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း စိတ္လႈပ္ရွားတာမဟုတ္ပဲ P'Arthit လဲကၽြန္ေတာ့္ဆီက အေျဖကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ အေျဖကိုေစာင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အားေပးရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေျဖက်လာၿပီေလ....

~~~~~~ ~~~~~~ ~~~~~~ ~~~~~~

ကၽြန္ေတာ္ အတိုင္းေပ်ာ္ရႊင္မိသည္ ဝမ္းသာမိသည္
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားရာ ဝါသနာပါရာစီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲဘာသာအတြက္ ပညာသင္ဆုရခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္းကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးဆက္လက္ႀကိဳးစားခြင့္ရေတာ့မည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းသာမႈေတြ ေအာင္ပြဲဆင္ေနသည့္
ေနာက္မွာေတာ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈတို႔ႀကီးစိုးေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္မိုးထိ ေျမာက္သြားေလာက္ေအာင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အလံုးစံုေတာ့ မပါဝင္ေပ။

ကၽြန္ေတာ္သြားရမည့္ Dateကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ......မျဖစ္ႏိုင္ ! ထိုရက္ကိုသြားဖို႔ အတြက္ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါ.....နီးကပ္လြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမိဘအိမ္တြင္အေနမ်ားသည္မဟုတ္သူမို႔ အိမ္ကိုသိပ္မခင္တြယ္တတ္။ သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ရသည့္ P'Arthitႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေကာက္ခါေဝးရမည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုသည့္ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနမည့္ အရာရာတိုင္းကိုေၾကာက္မိသည္။ P'Arthitကိုမယံုလို႔ေတာ့မဟုတ္....ေဝးေနရသည့္အျဖစ္ကို လက္ေတြ႕ၾကံဳႀကိဳက္ရေတာ့မည့္ အေျခအေနကို မယံုႏိုင္ျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္.....ကၽြန္ေတာ္မသြားေတာ့ဘူး ....ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာသည့္မနက္ခင္းတိုင္း
တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေဘးတြင္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေနသည့္ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရသူP'Arthit....ကၽြန္ေတာ္သူ႔လက္ေလးကေလးကို အျမတ္တႏိုးကိုင္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ရွက္ရင္ရွက္ေနတတ္ျပီး တခါတရံ သူကပဲ႐ုတ္တရက္လာဖက္တတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးရသည့္ P'Arthitေလး.....မနက္ခင္းသူအိပ္ရာထေနာက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအၿမဲအျပစ္ပံုခ်တတ္သည့္ P'Arthit....ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စီးပြားေရးဘာသာ ပညာသင္ဆုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူေန႔ေရာ ညပါေစာင့္ၿပီး တူတူႀကိဳးစားကူညီ အားေပးခဲ့သည့္ P'Arthit....သူမရွိမည့္တစ္ရက္ေလးကို ေတြးၾကည့္မိလွ်င္ပင္ ရင္ဘတ္ထဲကလစ္ဟာမႈမွာ အတိုင္းအဆမရွိ.........ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ေဝးကြာရမည့္ကၽြန္ေတာ္တို႔အျဖစ္ကိုေတြးမိတိုင္း ဘယ္ဘက္ရင္အံုကေႏြးတက္လာသည္။ အယုတ္စြဆံုးဝန္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္P'Arthitႏွင့္ မေဝးရဖို႔အတြက္ ဒီပညာသင္ဆုကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေပသည္။