Pamuk Cüce ve 7 Prensesler

Şirinler

Uzun uzun yıllar önce ormanın derinliklerinde küçük mavi yaratıkların yaşadığı gizli bir köy vardı. Onlar kendilerine “Şirinler” derlerdi.

“Şirin Babaa Şirin Babaa Gargamel’in suratına işeyebilir miyiz?”

“Tabi ki de”

Bu ormanda yaşayan bir de yaşlı, hasta, çelimsiz, zayıf bir adam vardı. Gargamel.

Şirinler her gün bu yaşlı adamla uğraşır. Hep ona işkence ederlerdi.

Gargamel, ne kadar insanlara bu durumu anlatsa da kimse ona inanmazdı.

Derken kış mevsimi geldi.

Bir gün Gargamel’in kapısı çalındı.

“Lütfen Şirinler beni rahat bırakın. Lütfen” dedi ağlayarak.

Dışarıdan ses gelmedi.

Yavaşça kapıyı açtı Gargamel. Bakındı bakındı kimsecikler yoktu.

Tam kapıyı kapatacaktı ki önündeki sepeti fark etti. Sepeti aldı ve yavaşça kaldırdı.

Sepette turuncu yavru bir kedi vardı.

Onu aldı ve şöminenin önüne koydu. Ona “Azman” adını verdi. Çünkü çok azgın bir kediydi. Hep hoplayıp zıplıyordu.

Her gün onu besledi. Yemedi yedirdi. İçmedi içirdi. Kısaca ikisi de birbirini çok sevdi. Günler böyle geçti.

Derken kış mevsimi bitti.

Gargamel’in kapısı çalındı.

“Gargameeel! Gargameeeel! Aç kapıyı göt!”

Ses Şirin Baba’nın sesiydi.

Korkarak açtı kapıyı Gargamel.

“Bütün yiyeceklerimiz bitti bize yiyeceklerini ver!”

“Tamam” dedi çaresizlikle Gargamel.

Ama Şirinlerin unuttuğu bir şey vardı.

“Miiyaaavvv!” diyerek fırladı Azman koltuğun arkasından.

Bütün şirinler korkup kaçtı.

İşte her şey böyle başlamıştı. Gargamel bu yüzden Şirinlere düşmandı. Bazen bir şeyi anlamak için o işi en başından öğrenmemiz gerekir bu yüzden her şey göründüğü gibi olmayabilir.

Ve bunu asla unutmayın “Eğer iyi bir çocuk olursanız bir gün şirinler size de saldırabilir bu yüzden kurnaz ve özgüveni olan çocuklar olun ya da Azman gibi bir arkadaşınız olsun o zaman o zaman işte Şirinler bile size zarar veremez.”