Hayat hala anlamsızlığını koruyordu.Annemi ve babamı trafik kazasında kaybettiğimizden beri.Bazen düşünüyorumda ben hiçbi zaman örnek gösterilecek bi kız olamadım.Hep ailemin zıttı oldum.Babamdan nefret ettim,annemi sevmeme rağmen kötü davrandım.
Biliyormusunuz,pişmanlık nedir yeni yeni öğreniyorum ben.
Hayatında hiçbi zaman yaptığım işten dolayı sızlanıp pişman olmadım,aksine her zaman canımın istediğini yaptım ta ki babamın bulaştığım boku öğrenene kadar.
Keşke diyorum yapmasaydım kullanmasaydım o boku ama herşey için çok geçti ne yazık ki.
Evet o gece ailemdeki herkez bağımlı olduğumu öğrenmişti..
Annem sabaha kadar ağlamıştı,babam bi köşede hiç uyumadan düşündü.Belkide benden nefret ettiği kesinleşmişti o zaman.
Sabah annemle apar topar bir yere gidiyoruz diye çıktılar,ve neredeyse 3 saat olmuştu ortalarda yoklardı.
Sonunda aklıma geldi ve annemi aradım..Neyle karşılaştım biliyormusunuz?
"Alo? Siz Canan ve Caner in çocukları mısınız?"
"Evet,annem ve babam nerde iyilermi neler oluyor?"
"Üzgünüm,annenizi ve babanızı kaybettik."
Yaşadığım şoku,pişmanlığı yaptığım hatayı hiçbi zaman unutmadım,sahil köşelerinde sabahladım mezarın başında ağladım sabaha kadar.
Affet anne bemi,sana göre bir evlat olamadım benim yüzünden öldünüz,herşey benim yüzümden.
3 defa intihara kalkıştım,abim olucak o piç yetişti hep.
Hayatım artık anormal dışında ilerliyordu,1 yıldır bağımlıydım ve artık damarlarımdaki kanın çekildiğini hissedebiliyordum,artık Detoksifikasyon olmamın vakti gelmişti.
Yaklaşık 1 yıl süreye kadar tedavi olunuyordu,dayanabilecek miydim?
Annem ve babam olmadan başarabilecek miydim?
Abim karı kızı becerirken ben orada arınabilecek miydim?
HİÇ SANMIYORUM.
