Dolunay

"Hayatımdaki en güzel şey olabilirdi. Hatta belki de en güzel günüm..."

11 Mart 2018 Pazar
Çağatay benim hayatımı güzelleştiren, beni heyecanlandıran tek insan olabilirdi. Evet doğru; birçok arkadaşım, çevrem vardı ama kimse beni kalbimi durduracak kadar heyecanlandırmamıştı. İnsanlar sevdikleri insanları görünce kalp atışları hızlanırdı; ama benimki onu görünce duruyordu.
***
Bugün rüyamda onu gördüm. Tam olarak anımsayamıyorum ama son birkaç günüm onun ismini zikretmekle geçtiği için bilinçaltımda kalmış olmalıydı. Rüyamı pek hatırlayamasamda, tek hatırladığım şey rüyamın mükemmel oluşuydu. Tıpkı onun gibi.
Sanki her hareketim ağır çekimdeydi. Kendimi öyle hissediyordum. Sanki bugün hayatım değişecekti. Kim bilir, belki de öyle olacaktı? Dün ödevlerimi bitirmiş, kitap okuyup duş almıştım. Huzurlu bir gün sayılırdı. Annemler yurtdışına çıktılar. Bu yüzden evde yalnızım ve çok huzurluyum. Ev sepsessiz.
Kahvaltımı çat pat ettikten sonra saat erken olduğu için mesajı biraz sonra atmaya karar verip, kitap okumaya başladım.
Yaklaşık 2 saat sonra kitap okumayı bıraktım. Kafamı biraz da olsa boşaltmıştı. Böyle daha iyi düşünebilir, ne yazacağımı daha iyi kararlaştırabilirdim. Saate baktığımda 13:05'i gösteriyordu. Önce Sude'ye yazdım. Çok heyecanlı olduğumu söyledim. O da Çağatay'a benim ona yazacağımı söyledi. Söylemesi iyi oldu çünkü Çağatay'ın bir ortak arkadaşımızın olduğunu bilmesi, bana karşı ön yargılı olmamasını sağlardı. Sonra Sude'yle yazışmaya devam ettik.
"Hadi Dolunay, Çağatay seni bekliyor."
"Sen ciddi misin yaa?"
"Evet; senin ona mesaj atmanı bekliyor. "
"Tamam, şimdi yazıyorum. Çok teşekkür ederim."
"Önemli değil canım. Görüşürüz."
"Görüşürüz."
Sonra Çağatay'a yazdım. Yazdığım mesaj aynen şöyleydi:
"Merhaba. Ben Dolunay. Sana bir şey söyleyeceğim. Dışarıdan çok sempatik ve tatlı görünüyorsun. Ben de neden böyle bir arkadaşım olmasın, dedim. Arkadaş olalım mı?" yazdım ve "GÖNDER"e bastım. Basmaz olaydım. AFERİN DOLUNAY! ÇOK AKILLISIN CİDDEN. MÜKEMMEL BİR MESAJ! ASLA KEKO DEĞİL...
Tam bunları düşünürken ve attığım mesajın pişmanlık duygusu tüm bedenimi sararken, masajın sağ alt köşesindeki 13:16 yazısıyla Çağatay'dan şu mesaj geldi:
"Neden olmasın :) Bu arada adın neydi?" (ADIN NEYDİ Mİİ?!! SİKTİR!")
"Dolunay. Adım Dolunay... Iı zaten söylememiş miydim?"
"Aa pardon, dikkat etmemişim."
"Şey... Sanırım 2 gün önce doğumgünündü. İyi ki varsın. İyi ki doğdun." (Cidden iyi ki doğmuştu.)
"Teşekkür ederim. ❤️❤️" (NE?! BANA KALP Mİ ATMIŞTI!)
"❤️" "Neyse okulda görüşürüz."
OF DOLUNAY OKULDA GÖRÜŞÜRÜZ NE? SANKİ YANINA GİDEBİLECEKSİN!
"Bye."
"Bye."
Ciddi anlamda saçma bir konuşma olmuştu. Gerçekten kitap okumak bayağı işe yaramıştı... Bu yaramış haliyse... Neyse. Ama bana kalp atmıştıı!!! Çok mutluydum. Gerçekten çok mutluydum. İçim kıpı kıpırdı. Yine kalbimi durdurmuş olabilirdi. Onu çok çok seviyordum. Hep sevecektim... Hayatımdaki en güzel şey olabilirdi. Hatta belki de en güzel günüm...
***
Ertesi gün okulda full bakıştık. Ve farkettimki o gün Beyza'yla hiç takılmamıştı. Normalde asla birbirlerinden ayrılmazlardı. Aklımda 'Acaba ayrıldılar mı?' soruları dönüp dolaşsada yine de ayrılmadıklarını hissediyordum.
Eda'ya dün olanları anlattım. Hala olanlar için şaşkındı. O, Çağatay'la bizim asla olamayacağımızı düşünüyordu. Beni desteklemiyordu. Tamam, belki gerçekten imkansızdık ama benim arkamda durmasını isterdim tabiiki. Neyse... Çağatay her zamanki gibi kusursuzdu. Aylardan mart; hava rüzgarlı ama ılıktı. Dışarıya tek başıma çıktım. Yalnız kalmak, her zaman olmasa da çoğu zaman iyi gelirdi. Bu seferde iyi geleceğini düşündüm. Kantinden dışarıya çıktığımda onu gördüm; göz göze geldik. O an... tam o an, zamanın durmasını diledim. Gözleri... çok güzeldi, gereğinden fazla güzeldi. Saçları... Rüzgarda uçuşuyordu. Sanki rüzgar, alıp saçlarını kalbime saplamak istiyor gibiydi. Rüzgar, istediğine ulaşmıştı. Saçları kalbimi delip geçmişti. Ben, ben... ona aşık olmuştum. O benim ilk aşkımdı. Ve ilk aşklar hiçbir zaman unutulmazdı. Tıpkı saçlarının kalbimde açtığı o delik gibi...