Twenty-four Days of Summer

Uno

"No Dad! Hindi mo ko naiintindihan! I'm not going back! I need some space! you dont have a say to who I wanna be with. I want love, Dad. I will find it. I know it exists."

" You're wrong Dad! I'm twenty-one and I know what I'm doing... Bye dad. I love you but I need to do this."

Binaba ko na  ang cellphone at tumunganga sa malawak na dagat ng nakapalibot sa ferry na sinasakyan ko.

"hayyyyyyyyyy..." isang mahabang buntong hininga ang pinakawalan ko.

Wala ng atrasan 'to. Wala ng atrasan to Zia. paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko.

Tinignan ko ang iphone na hawak ko at inihagis sa ere patungo sa mga alon ng dagat. Kinailangan kong gawin to kung ayaw kong bukas na bukas rin, sa pag gising ko nasa eroplano na ako pabalik ng Macau. Dad really has a lot of connections. He makes the rules. At isa 'to sa mga dahilan kung ba't hindi ako nagdalwang isip umalis ng macau at dumayo rito sa Pilipinas. 5 years. five long years was enough...

Two days ago, I was supposed to be Mrs. i-dont-even-know-his-name-nor-his-face. Sa kasawiang-palad, tumakas ako and never showed-up  sa araw ng kasal. I was completely sure that I'm still sane right up to this moment kaya ko iyan nagawa. Masyado pa akong bata. Marami pa akong gustong gawin. At hindi ko masasawa yun hanggat nasa puder ako ng aking mga magulang and worst, nakatali sa isang taong hindi ko naman killa at wala akong balak kilalanin.

He just wanted me for what? money? fame? Why does everyone go crazy with that anyway? People? they are stupid for focusing on wanting more from life that living life as it is. I felt the need to prove them wrong. I need to prove my parents there's more to life than just piling up riches. Hindi lahat nabibili n [pera. Atleast not love. never my love.I want to feel it, not buy it. I want every inch of my fairytale come true. Love.... I know it's full of mysteries and I will have to experience it. I will find my love, I will find him.

Nabalik ang aking ulirat ng nagsitayuan na ang mga pasahero sa maliit na ferry na sinasakyan ko. Hindi ko man lang napansin na nasa daungan na pala kame... sa maliit na isla ng PAlawan.

Bitbit ang aking Hermes sachel bag at LV tolley, tinungo ko ang hagdan ng ferry patungo sa sementadong pier.

One last time nilingon ko ang rutang pinanggalingan ko. I am never coming back til I find him. puno ng determinsyong sabi ko sa sarili. Simula ngayon, hindi na ako ang Zillah Allea Silva na nakabalot sa makamundong estado ng karangyaan.

Bumuntong hininga ako at kinuha sa aking bag ang isang maliit na papel na naglalaman ng address ng taong hinahanap ko.

Troy Miguel Manuel...Nagbalik na ako.