1899'un kış ayında bütün dünyayı değiştirecek o olay oldu. Doğa üstü varlıklara inanmayan dünyanın bir kesmi artık bunu sorgulamaya başlamıştı. Bir önce ki sene artan mitolojik figürlerin ve doğa üstü varlıkların görülme oranı oldukça ciddi bir sevi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanlar kötülerdi
Lakin
Doğaüstüler daha da kötüydü.
Kafesler olan bir sürü insan birbirlerine ve etrafa korku, endişe, bilinmezlik ve panikle bakıyordu. Bende onlardan farksız değildim. Ne olduğunu hatırlıyordum ama nasıl buraya geldiğimi hatırlıyordum. O gün o gece yerde yatarken gözlerimi açmama bir ses sebeb olmuştu. Orta yaşlarda bir adam bana yardım eli uzatmıştı...
"Kimseye güvenme"
Babam küçükken bana söylemişti.
O haklıydı
Kendimi burada bulduğum zaman ilk başta bir kaç kişi vardı ve hepimiz ayrı kafeslerdeydik. Kendimi hayvan gibi hissediyordum, boğazımızda olan dikenli taslamalar bu yargıyı daha da doğrulayan bir aletti. Etrafımızdakiler bize eğlenerek ve büyük bir açlıkla bakarken yanında olan küçük Emily bana daha çok sarıldı. Bu küçük kızın bu yaşta öleceğini bilmek beni kederlendirmişti. Karşımda oturan siyahi ismi yanlış hatırlamıyorsam John büyük cüssesine rağmen dizlerini kendine doğru çekmiş tir tir titriyordu. Alnından ve burnundan akan kanlar teninden zar zor seçiliyordu, en çok işkence gören o olmuştu çünkü...
Büyük cüssesi sayesinde
Kolay kolay ölmüyordu
Zayıfsan ilk ölen sen olursun sözü
Bir kere daha farklı bir anlamda
Haklı çıkmıştı.
Müzisyenlerin bir sahnede çaldığı huzur veren aynı zamanda hüzünü veren ezgiler sanırım o gece ki gibi ölümden önce bizi rahatlatmak içindi. Sağ tarafta bulunan en köşedeki kafesteki bir adam sinirle demileri sallarken küfürler savuruyordu konuşmasından ispanyol olduğu anlaşılıyordu. Diğerleri eğlenerek ona bakarken siyah pelerinli biri onun yanına doğru ilerledi. Şapkası burnuna kadar gelirken yüzü gözükmüyordu, kafesi açarken onu kıvıcık omuzlarına kadar dökülen yağlanmış saçlarından tutarak dışarı çekti. Onun arkasında olan küçük bir kız elini ona doğru uzattı gözleri dolu ve yüzü kirlenmişti. Tahminen onun kızıydı, bu acı bir durumdu o adamı öldürceklerinden adım gibi emindim.
Adam bağırarak bir şeyler söylerken siyah pelerinli onu ortada bulunan beyaz mermer masanın önüne attı. Elim Emily'nin gözüne giderken o minik elleri ile ellerimi tuttu ve aşağı indirdi. 6 yaşında olmasına rağmen hayat ona olgun davranmayı öğretmişti. Kalabalığın ardından çıkan iki tane uzun boylu kaslı adam ona doğru ilerlerken adam yerinden kalktı, parçalanmış kıyafetleri varla yok arasında gibiydi onun da yüzü kirliydi sakallarıda öyle.
