1899'un kış ayında bütün dünyayı değiştirecek o olay oldu. Doğa üstü varlıklara inanmayan dünyanın bir kesmi artık bunu sorgulamaya başlamıştı. Bir önce ki sene artan mitolojik figürlerin ve doğa üstü varlıkların görülme oranı oldukça ciddi bir sevi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben Jennie Kim
Ve şu an
Tam olarak
Cehennemdeyim.
•••
Etrafta hiç susmayan çığlıklar bağırışmalar vardı, yerde yatan bedenlere basmamaya gayret ederek ruhsuz bir şekilde sokakta yürüyordum. Vücudumda ki çiziklerden akan kanlar sayesinde kokumu alıyorlardı, ne zamana kadar hayatta kalırdım bilmiyordum. Belki saniyeler, belki saatler sonra ölebilirdim, yağmur yerde birikmiş olan pıhtılaşmış kanları bulandırıyordu bedenim bir sağa bir sola sallanıyordu.
Her şeyi mi kaybetmiştim.
Evim yoktu artık, ailem? Nerelerdeler bilmiyordum sanırım herkes kendi canını kurtarmaya çalışıyordu ben hariç. Ben ölümün bana gelmesini bekliyordu, göz yaşlarım artık akmıyordu yağmur onların yerine tenimde süzülüyordu. Yerde olanlara göz attım bir süre her şey nasıl bu hale gelmişti? Gökyüzüne baktım, maviliğin umut vericiliğinden eser yoktu kızıl siyah renklerle bürünmüş gökyüzü ve havada olan ölüm kokusu.
Biri dahi yok muydu hayatta kalan?
Yaşayan yok muydu?
Bedenim halsizleşmeye başlıyordu kulağımda piyano sesleri vardı ölümün fısıltıları ile düet yapan piano sanırım bana ölüceğimi hatırlatıyordu. Bir kaç adım daha attım dört yol ağzına gelmiştim ortada olan sokak lambası çatlamıştı ve ışığı yanıp sönüyordu. Sağıma ve soluma baktım yavaşça sokakta kimseler yoktu sanki bu eski kasaba birden terk edilmiş gibiydi dizlerimin üstünde çöktüm.
Piano sesi hala kulaklarımdaydı
Ölücektim herhalde
Birisi beni ölmeden önce rahatlatmaya çalışıyordu.
Dizlerimin üstüne düştüğümde gök gürledi, o sesten her zaman korkmuştum lakin şuan herhangi bir korku yoktu üstünde.
Bomboştum.
Yağmur daha sert yağmaya başlarken tenime değen her bir damla beni yakıp geçiyordu, anlamsız bir ses duydum adlandıramadığım bir ses. Başımı yerden kaldırdım ve karşımda ki karanlık sokağa baktım. Yeşil iki nokta gördüm, kaçmam mı gerekiyordu? Sanırım evet ama bunu yapayacak kadar...bunu yapamayacak kadar...kelimeyi bulamıyordum. Umursamaz? Halsiz? Ruhsuz? Umudunu kaybetmiş? Kaybedilmiş mi hissediyordum? Bilmiyorum. Piano sesi daha da yakından gelmeye başlarken karanlık sokaktan o çıkıverdi. Bütün kasabayı yerle bir eden eden o çıkıverdi, büyük yeşil kurt. Onu bu kadar yakından görme fırsatı için her şeyi verebilecek insanlar tanımıştım, ölmeden önce onu görücek olduğum için şanslı hissetmelimiydim?
Bana doğru yakalaştı, siyah tüylerinde ki kan izlerini seçebiliyordum herkesin ruhu onun iki yeşil cennet gibi gözüken gözlerinin içindeydi. Aramızda bir kaç adımlık mesafe varken durduğunda onun yeşillerinin içine doğru baktım. Cidden cennet gibi gözüküyordu, o cennette ki o elma gibiydi güzel gözükebilirdi ama yasaktı. İnsanlarda bu yüzden onu seviyorlardı, gözlerine aldanıyorlardı ve o aldandıkları gözler ölmeden önce gördükleri son şey oluyordu.
"Neden insanların seni değil de beni sevdiğini biliyormusun?"
Yüzümde acı bir gülümseme oluşurken ruhum titredi, onun sesi içime işlemişti. Sesi'de insanı mest ediyordu ama ölüme.
"Çünkü sen güzel bir yalansın, ben ise acı verici gerçeğim"
Kendimi yere bıraktım ve gökyüzüne doğru döndüm, yağmur damlaları yüzümün her santimine vururken gözlerimi kapadım ölüm için hazırdım. Acımamasını umurak beklerken bir şey olmadı, gözlerimi yavaşça açtığım zaman yasak elmanın benin etrafımı sardığını gördüm. Başı hemen yanımda dururken kuyruğu vücudumun üstünde duruyordu. Şaşkınlıkla bir süre durdum, ölüm çevremdeydi kokusu burnumda bedeni yanımda sesi ise kulağımdaydı peki neden hala hayattaydım. Neden sadece ben hayattaydım? Neden sadece ben...
"Jennie Kim şeytan seninle oynamayı seçti, şah ve mat"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
