Lost

Chapter Two

*Seans' Pov*

Ik vloekte even in mezelf. Hoe kon ik nou zo stom zijn om weg te lopen bij de groep? Mijn leven was dan niet altijd makkelijk, maar het was beter dan hier te moeten sterven van de honger in een donker bos. Misschien liepen hier zelfs nog wel wilde dieren rond ook!

Nu Jill ook nog huilde kon ik mezelf al helemaal voor mijn kop slaan. Ze was achter me aan gekomen om me te helpen. Ze gaf om me, en door mij zat ze hier nu te huilen.

"Het spijt me Jill, het spijt me echt heel erg," fluisterde ik zacht, terwijl ik mezelf in gedachten vervloekte. Met een rood, betraand gezicht keek ze me even aan. Een flauwe glimlach sierde haar gezicht. Voorzichtig ging ik naast haar zitten en keek een tijdje naar haar.

Het deed me echt pijn om haar zo te moeten zien, huilend omdat ze naar huis toe wilde. Huilend om iets wat ze niet kon, doordat ik zo stom was geweest om weg te lopen. Al die tijd had ik gedacht dat ik een slecht leven had, maar nu ik hier zo zat, besefte ik me dat het allemaal nog veel erger kon.

Voor mijn gevoel uren later, stopte Jill met huilen. Plotseling veegde ze met haar handen haar wangen droog, en glimlachte even naar me.

Met een verbaasde blik in mijn ogen keek ik haar aan. Het enige wat ze deed was glimlachen, en vanaf dat moment begon ik te zien hoe mooi ze was. Haar lange, bruine krullen, die tot halverwege haar rug kwamen. Haar mooie, zeeblauwe ogen, waarin iedere jongen zou kunnen verdrinken. De kuiltjes die gevormd werden in haar wangen wanneer ze breed glimlachte. En tot slot de paar schattige sproetjes aan beide kanten naast haar neus.

Een vreemd gevoel vulde mijn lichaam, zoiets had ik nog nooit gevoeld. Meteen wist ik wat het was, ik was verliefd op haar. Echt verliefd.

Op geen van al mijn ex-vriendinnetjes was ik echt verliefd geweest. Ik had hen verkering gevraagd omdat ze míj leuk vonden, en dat zelf niet durfden te zeggen. Maar zodra ze er achter kwamen dat ik ook een klootzak kon zijn, maakten ze het uit.

Zelf had ik het nog nooit uit hoeven maken met een meisje, dat deden ze altijd bij mij. En ik vond het wel goed zo, anders zou ik al hun vriendinnen achter me aan krijgen, omdat ik hun vriendin kwaad of verdrietig gemaakt had. Daar had ik als jongen absoluut geen zin in.

Mijn hart begon sneller te kloppen toen ze wat dichter naar me toe schoof. En van het ene op het andere moment had ik het gevoel dat ik in brand stond.

Toen ik opzij keek zag ik dat ze kippenvel op haar arm had, en dat ze rilde. Om eerlijk te zijn was het ook niet bepaald warm hier, maar ik kreeg het spontaan warm doordat Jill zo dicht bij me zat.

"Hé, heb je het koud?" vroeg ik bezorgd. Ze keek me vriendelijk aan en knikte toen even. Het liefst zou ik mijn armen om haar heen slaan om haar zo warm te houden, maar misschien zou ze dan door hebben dat ik haar leuk vond. Dus stond ik op om mijn dikke, donkerblauwe trui uit te trekken.

Onder de trui had ik vanochtend nog een wit T-shirt aan gedaan, dus dat zou me voorlopig wel warm houden. Met een glimlach op mijn gezicht gaf ik mijn trui aan haar. Dankbaar nam ze hem aan en trok hem over haar hoofd.

De trui was haar iets te groot, maar als ik heel eerlijk was stond hij haar best goed. Ondanks dat het een trui voor jongens was.

"Dankjewel Sean," fluisterde ze, terwijl ze me aan keek met een bepaalde glinstering in haar ogen.

"Graag gedaan," antwoordde ik met een glimlach, terwijl ik weer naast haar ging zitten. Opnieuw schoof ze weer wat dichter naar me toe, en meteen kreeg ik het weer ontzettend heet.

Hopelijk zag ze niet dat ik helemaal rood werd toen ze me per ongeluk aanraakte. Als het al per ongeluk was.

Het was per ongeluk, sukkel, ze gaat je nooit leuk vinden

Het was expres, ze vindt je vast leuk

Niet waar, ze gaat je frienzonen

Niet waar, je moet haar gewoon vertellen dat je haar leuk vindt

Het Duiveltje en het Engeltje in mijn hoofd waren weer eens aan het bekvechten. Dat deden ze nou altijd wanneer ik zelf niets durfde te zeggen of te doen. En zoals altijd ergerde ik me er weer dood aan.

"Sean, mag ik je iets vragen?" De zachte, lieve stem van Jill weergalmde in mijn oren, en voorzichtig draaide ik mijn hoofd naar haar toe.

"Natuurlijk, ga je gang," antwoordde ik, terwijl ik probeerde mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken. Al ging dat verbazingwekkend lastig wanneer je het gevoel had dat je ieder moment kon ontploffen omdat je zo verliefd was.

"Waarom werd je daarstraks ineens zo kwaad op me? Heb ik iets verkeerd gedaan?" Haar stem klonk zacht, en ik dacht zelfs een beetje angst in haar stem te horen.

Perfect, je hebt haar bang gemaakt, sukkel

"Nee, je hebt niets verkeerd gedaan, echt niet. Ik was gewoon kwaad op mezelf, op mijn familie en op mijn zogenaamde vrienden," fluisterde ik zacht, hopend dat ze niet meer bang voor me zou zijn.

"Mag ik weten waarom?" vroeg ze me. Een tijdje lang dacht ik na over wat ik haar dan allemaal zou moeten vertellen. Waarschijnlijk zou ze me een aansteller vinden, en dat wilde ik niet zijn. Vooral niet in haar ogen, want dat zou betekenen dat ze me nooit leuk zou gaan vinden.

Maar aan de andere kant, als ik het haar niet zou vertellen zou ze misschien denken dat ik haar niet genoeg vertrouwde, en eerlijk waar, dat deed ik wel. Altijd hoorde ik van anderen dat ze naar Jill toe gingen als ze ergens mee zaten, omdat ze goed kon luisteren, niets doorvertelde en ontzettend goed was in advies geven.

Uiteindelijk besloot ik haar toch maar in vertrouwen te nemen, en aarzelend opende ik mijn mond. Nog steeds had ik geen idee waar ik zou moeten beginnen, dus zei ik maar: "Ja, dat mag je weten."