Lost

Chapter Three

*Jills' Pov*

Met een nieuwsgierige blik in mijn zeeblauwe ogen keek ik hem aan.

"Nou, mijn familie deed altijd alsof ik niet bestond voor hen. Het kon ze niet schelen wanneer ik ziek was, of wanneer ik gevallen was. Ik was lucht voor ze. Mijn zogenaamde vrienden hebben dat gezien, en het aan de halve school doorverteld. Ze behandelen me nu ongeveer hetzelfde als mijn familie doet, en ik word er gek van," legde Sean uit. Woede, maar vooral ook verdriet klonken door in zijn zachte stem.

"Oh... ik wist niet dat ze zo gemeen tegen je waren, Sean," fluisterde ik zacht. Niet goed wetend wat ik anders moest doen legde ik mijn hand op zijn schouder. Eigenlijk wilde ik hem een troostknuffel geven, maar dat zou hij vast raar vinden.

"Maar mag ik jou nu ook iets vragen?" Sean keek me aan met zijn prachtige diepblauwe ogen. Ik knikte even om te laten weten dat het oké was wanneer hij iets zou willen vragen.

"Waarom wil jij zo graag terug naar huis?" vroeg hij toen, terwijl hij me met een doordringende blik aankeek. Moeizaam slikte ik even, deze vraag had ik aan kunnen zien komen. Wat moest ik zeggen? Dadelijk zou hij me uit gaan lachen om mijn antwoord, en dat wilde ik niet!

"Omdat... omdat ik daar veilig ben. Buiten, op school en op alle andere plekken buiten mijn huis om, ben ik alles behalve veilig," fluisterde ik, met duidelijk doorklinkend verdriet in mijn stem.

"Hé, bij mij ben je veilig," zei Sean, terwijl hij me lief aankeek. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht, en werd breder zodra hij een beetje naar mij opschoof. Duizenden gevoelens gingen door me heen, honderden gedachten spookten door mijn hoofd, en tientallen tintelingen verspreidden zich door mijn hele lichaam.

"Gelukkig maar," fluisterde ik, terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder legde. Het verbaasde me hoe warm hij het had, terwijl ik het met zijn trui aan nog steeds koud had. Even rilde ik, omdat er een ijskoud briesje stond. Sean leek het te merken, want hij sloeg meteen zijn warme armen om me heen.

"Zo krijg je het in ieder geval niet zo koud," fluisterde hij zacht. Mijn hoofd werd rood, en ik hoopte vurig dat hij niet zou merken dat ik bloosde. Van de plekken waar hij me aanraakte, verspreidden fijne tintelingen zich door mijn lichaam.

 "Ik ben blij dat ik hier ben met jou," fluisterde hij na een korte stilte, waarna het meteen weer stil was. Duizenden vlinders fladderden wild op en neer door mijn buik. Met een lieve twinkeling in zijn ogen keek hij me aan, al merkte ik wel dat hij het per ongeluk gezegd had.

"Ik ben ook blij dat ik hier met jou ben," antwoordde ik, met de nadruk op 'jou'. De wangen van Sean werden langzaamaan rood, en ook ik werd steeds roder. Voorzichtig kroop ik dichter tegen hem aan, en voelde hoe hij zijn armen strakker om me heen sloot.

"Nu jij bij me bent krijg ik niet eens de kans om het koud te krijgen," fluisterde ik zacht, terwijl ik mijn hoofd tegen zijn schouder legde.

"Jill, mag ik vragen waarom je echt achter me aan kwam?" vroeg Sean voorzichtig, terwijl ik voelde dat hij me even aankeek. Heel even dacht ik na over wat ik zou zeggen, hij zou het vast raar vinden als ik zei dat ik hem stiekem heel erg leuk vond, maar ooit moest ik het toch tegen hem zeggen? Dan maar nu vond ik!

"Omdat ik niet wilde dat je hier alleen zou zijn. Het was mijn bedoeling je over te halen mee terug te gaan naar de groep. Maar aan de andere kant vind ik het helemaal niet erg om hier met jou te zijn, ik geef echt om je, wat je daarstraks zelf ook al concludeerde. En ik wil eerlijk gezegd ook liever niet meer naar huis, hier vind ik het veel fijner. En, tot slot, vind ik je al best lang leuk," fluisterde ik, en merkte dat ik begon te blozen.

"Vind je dat echt?" vroeg hij, oprecht verbaasd. Zijn mond viel open, maar hij klapte hem al snel weer dicht en draaide een beetje naar mij toe. Met zijn prachtige ogen keek hij me aan, en ik leek te verdrinken in zijn heldere, stralende en fonkelende ogen, die zo mooi op leken te lichten wanneer hij vrolijk was.

"Ja, dat vind ik echt," zei ik zacht, terwijl ik mijn hoofd naar de grond wendde.

"Dan heb ik goed nieuws voor je, ik vind jou ook ontzettend leuk!" fluisterde hij zacht in mijn oor, terwijl hij zijn hand op mijn wang legde. Voorzichtig boog hij zijn hoofd naar me toe en zoende me, zonder er bij na te denken zoende ik hem terug. Zijn lippen waren zacht als fluweel, en ik moest toegeven dat hij ontzettend goed zoende.

"Liefste Jill, zou je alsjeblieft mijn vriendinnetje willen zijn?" vroeg Sean, met een speciale twinkeling in mijn ogen.

Zeg nee, hij is een player. Je bent zijn zoveelste slachtoffer. Hij is een klootzak, dat heb je toch zeker wel gemerkt? Je zou bij hem uit de buurt moeten blijven, bij alle jongens eigenlijk. Ze zijn allemaal hetzelfde, ze zijn allemaal net als Timo.

Zeg ja, hij houdt echt van je. Dit keer meent hij het met heel zijn hart. En jij vindt hem ook leuk, dus waar twijfel je nu aan? Luister niet naar wat je hoofd denkt, maar naar mij, je hart!

Zoals altijd moesten mijn hoofd en mijn hart weer eens een grote discussie voeren. Uiteindelijk besloot ik dat ik moest luisteren naar wat mijn hart me vertelde, omdat het gewoonweg de waarheid sprak.

"Ja, ik wil niets liever, Sean," fluisterde ik, terwijl een brede glimlach mijn gezicht sierde. Sean knuffelde me uit blijdschap, en ik wist meteen dat hij echt verliefd op me was. Andere meisjes had hij nog nooit geknuffeld, tenzij het familie van hem was. Mijn 'vriendinnen' hadden me dat verteld, omdat ze beiden verliefd geweest waren op Sean.