~Εβραία~

Η μερα που ολα αλλαζουν

Η Κριστιν μπορούσε να αντιληφθεί την διαφορετική στάση που ειχε ο υπόλοιπος κόσμος απέναντι της,μα όχι τον λόγο για τον οποίο της φεροντουςαν αςχημα..Μάλιστα πολλα παιδια την κορόιδευαν και την τρόμαζαν και εκείνη η καημένη δεν ήξερε τι να πρώτο πιστέψει..Υπήρχαν στιγμές που ένιωθε μόνη και αβοήθητη,μα υπήρχαν άλλες,που ένιωθε πιο δυνατή απο ποτε!Εψαχνε απεγνωσμένα για μια απάντηση.Μοναχα μια απάντηση.!

(Μετά απο 2 ώρες)

Οτι η Κριστιν είχε αποκοιμηθεί,χτύπησε η πόρτα του διαμερίσματος της.Δεν έδωσε σημασία και προσπάθησε να κοιμηθεί ξανά.Ομως άκουσε φωνές και άνοιξε απότομα τα μάτια της και κοίταξε απο την κλειδαριά της πόρτας,να δει τι ήταν αυτές οι φωνες!Ειδε έναν στρατιωτη πολύ όμορφο μα πολύ περισσότερο επιθετικό προς την Εμμα!Ηθελε τόσο πολύ να παει να δει τι γινόταν και ακομα περισσότερο ήθελε να διώξει αυτόν τον στρατιώτη απο την τετραώροφη πολυκατοικία τους..Η Εμμα όμως,της ειχε απαγορέψει να εμπλέκεται σε τέτοια πράγματα γιατι μπορούσαν να της χαρίσουν άσχημες αναμνήσεις!Σε λίγα λεπτα ο στρατιώτης είχε φύγει και πάνω που η Κριστιν ηρέμησε ,άρχισε να ανησυχεί πολύ για την Εμμα καθώς άκουγε τους ελιγμούς που έκανε απο το κλάμα!Δεν άντεξε!Πηγε στην κουζίνα και βρήκε την Εμμα κάτω στο πάτωμα και μια πλημμύρα απο δάκρυα..Ήθελε να κλάψει και εκείνη μα έπρεπε να φανεί δυνατή!
"Εμμα,τι σου είπε αυτός ο κύριος και αναστατοθηκες τους;"
"Κριστιν"προσπάθησε να μιλήσει μα ήταν δύσκολο.Έκλαιγε τοςο έντονα που ανέπνεε με δυσκολία!
"Θέλουν να σε πάρουν απο εμένα"συνέχισε η Εμμα."θέλουν να σε πάνε σε στρατόπεδο συγκεντρσης"είπε σιγανά.."Εμμα,δεν καταλαβαίνω" "τι ειναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης;"
"Ειναι το χειροτερο μέρος που θα μπορούσαν να σε πάνε καρδια μου"ανταποκρίθηκε και ζήτησε απο την Κριστιν ενα χαρτί για να σκουπίσει τα δάκρυα που,ασταμάτητα έτρεχαν απο τα γαλάζια της ματια.."Θα σε σκοτώσουν εκεί γλυκιά μου.Πρωτα θα σε βάλουν να δουλέψεις σκληρά και οταν δεν θα τους εισαι πλέον χρήσιμη θα σε.."και άρχισε πάλι να κλαίει ασταμάτητα.."και αν τους πεις πως δεν θέλω να παω;"
"Κριστιν..δεν μας ρώτησαν!Στις εννέα το βράδυ θα αρχίσουν να μαζεύουν παιδια..Και θα πάρουν και σένα"

Όσο περίεργο κι αν φαίνεται η Κριστιν ήθελε να παει απο περιέργεια..ίσως να της άρεσε περισσότερο...θα γνώριζε ανθρώπους που θα την καταλάβαιναν..θα μπορούσε να ανοιχτεί και να πει τι την προβληματίζει..Ετσι κι αλλιώς ήξερε πως οπου και να παει θα την σκότωναν..

Η ωρα ειχε παει εννέα παρα τέταρτο.Η Κριστιν ειχε φτιάξει την μικρή,καφέ,δερμάτινη βαλίτσα της και η αγωνία κυρίευε στην ψυχή της!Η Εμμα υπέφερε μα ήξερε πως με το να το δείχνει δεν θα βοηθούσε πουθενά!!

Σε λίγα λεπτά η πόρτα χτύπησε..η Εμμα άνοιξε και ένας στρατιώτης μπήκε μεσα στο διαμέρισμα με νευρικότητα ,άρπαξε απο τον ώμο την Κριστιν και την έσυρε μέχρι την εξώπορτα.Δεν πρόλαβε να χαιρετήσει την Εμμα.Το μονο που κατάφερε ήταν να φωνάξει απο το βάθος"Σε ευχαριστώ μαμα!"
Ναι,την είπε "μαμα"...Δεν ήταν στ'αληθεια μαμα της..όμως την αποκάλεσε έτσι..Η λεξη "μαμα"έκανε θρύψαλα την καρδια της Έμμας...ένιωθε να χάνει το μοναδικό παιδί που ειχε ποτε...Και όντως την έχασε...