Televizyonu kapattım. Ailemin beni terk edişinden beri hiçbirşey yapamaz hale gelmiştim. Haberlere daha 1.30 saat vardı. Ben de bu zamanı her gün yaptığım gibi hiçbirşey yapmamakla geçirecektim.
Derin bir nefes alıp 2 kişilik koyu yeşil koltuğa uzandım. Kafa kısmını hafif yatırdım. Kızıl rengi uzun saçlarımı koltuğun arkasından sarkıttım. Gözlerimi kapatıp hiç hareketsiz 30 dakika geçirdim. Ta ki zil çalana kadar.
...- Felixia Morgan siz misiniz.
- Evet benim.... Ne oldu?
...- Bizimle gelmeniz gerekiyor.
- Neden?
...- Çok önemli bir proje için seçildiniz.
- Neden benim gibi yetim bir kızı seçsinler ki?
...- Aileniz vasiyetinde sizi bu projeye katmak istediğinden söz etmiş. Bu nedenle sizi almaya geldik.
- Benim ailem ölmedi onlar beni burada bir başıma bıraktılar.
...- Üzgünüm efendim ama ailenizin cenazesi verildi bile. Yani onlar sizi bilerek bırakmadı.
- Yani şimdi sizinle gelmek zorundayım.
...- Evet bu doğru bayan Morgan.
- Felixia....... Sadece Felixia.
...- Buyrun bayan Felixia.
Eliyle siyah renkteki resmi görünümlü limuzini işaret etti. Yavaş adımlarla limuzine ilerledim. İyi ki evde pijamayla oturmuyordum. Yoksa dışarıda pijamayla gezen bir salak gibi görünecektim.
Limuzinin camları o kadar siyahtı ki bir an kör olduğumu sandım. Araba hafif bir sarsıntıyla harekete geçti. Şu anlık tek yapmam gereken her nereye gideceksek işte oraya varmayı beklemekti. Bunu çok rahat yapabileceğini düşünüyorum.
Araba birden duraksadı. Ne olduğunu anlayamadan arabanın içerisine hüngür hüngür ağlayan, kahverengi kısa saçlı bir kız bindi. Galiba o da benle aynı durumdaydı.
Kolundaki çiziklerin küçüklükten olduğuna emindim. Yaralar kapalıydı ama izleri duruyordu. Saçları özenle değil gelişigüzel kesilmişti. Muhtemelen büyük tramvalar geçirmişti. Bu nedenle buraya gelmişti.
Ama onun işlediği suç neydi? Onun gibi masum ve tatlı görünen biri ne yapmış olabilirdi? Sormaya cesaretim yoktu. O kadar ağlıyordu ki yanlış birşey söylersem patlayacak gibi hissediyordum. En iyisi yine beklemekti. Derin bir nefes ve boşluk......
Arabanın duruş sarsıntısıyla kendine gelip gözlerimi açtım. Burası... bir devlet binasına benziyordu....... belki biraz hastane. Nasıl tanımlayabileceğimi bilmiyorum.
Binanın önünde bizim gibi genç kız ve erkekler olan başka arabalar da vardı. Bunu tabiki camı açmamıza izin verilene kadar görmemiştim. Resmen cama siyah boyayı boca etmişlerdi.
En sonunda ne de olsa geldik artık konuşsam da birşeycik olmaz deyip yanımdaki kızla konuşmaya karar verdim.
-Şey..... Adın ne?
Kız dalıp gitmiş olacakki yerinde hafif bir zıpladı galiba. Sonra telaşla cama -siyah cama- bakan kafasını bana çevirdi.
...- Ş-şey adımı mı sordun?
-Evet.
...- Adım Raiko Misoori.
-Adın Raiko mu?
Miso- Hayır adım Misoori. Japon kökenliyim. Japonya'da soyisimler isimden önce söylenir.
-Hee tamam anladım.
Miso- Senin adın ne?
-Benim adım Felixia Morgan. Yani Felixia. Bana genellikle Felix derler. İa'sını söylemek zor geliyormuş....
Miso- Bana da Miso derler..... Yani derlerdi.
- Hmm.... anladım.
Adamlar kapıyı açınca ve acele edin diye bağırınca biz de doğal olarak koşar adımlarla binaya ilerledik.
Herkesin sıra olduğunu görünce biz de sıraya girdik. Kapıdan girerken herkesin bileğine iğne batırıp ardından damga benzeri birşey basıyorlardı.
Sıra bana geldiğinde adama ne olduğunu sorma isteği duydum. Ne olduğunu bilmediğim birşeyi asla kendime değdiremezdim.
-Şey....Efendim o iğne ne için?
...- Bu iğne sizin yaşamsal fonksiyonlarınızı kontrol ediyor.
-Peki.... O damga ne işe yarıyor.
...- Bu damgalarda denek numaraları bulunmakta.
-Denek??
...- Yakında anlarsın 7 numara.
Yeni bir fanfic ile karşınızdayım. Evet bu fanfic exo Chanyeol ile ilgili olacak. Bilmeyenler varsa öğrensin dedim.
Hikaye ya iki haftada bir ya da bir haftada bir olacak. 5 milyon Hikayem var çünkü. Nyse umarım konu hoşunuza gider. Şimdilik bby.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Prison Of The Death
Fantasy17 yaşında sıradan hiçbir özelliği olmayan yetim bir kızdım ben. Deneylerle bozulmadan önce....... -Felixia Morgan
