Hayır gözlerimi odama vuran güneş ışığıyla falan açmadım. Bildiğin gözlerimi kilitli olduğum dolapta açtım. Gerizekalı Asu! Şurdan bi kurtulim koca gövdemi onun o çay bardağı gibi belinin üstüne oturtturucam.
Burda neden olduğumu mu merak ediyorsunuz? Hemen anlatim...
Okulun bi muzik grubu var. Asu bu grubun solisti, daha doğrusu solistiydi. Hocalar yeni bi solist arayışına girdiğinden seçme yapmaya karar verdiler. Bende dururmuyum hemen katıldım! Özgüven problemi yaşasamda, sesime koca kalçalarımdan bile daha çok güvenirim. Asuda bunu bildiği için kaybetme korkusuyla bana tuzak hazırladı! Ama ben kendime kızıyorum nasıl anlamadım bu oyunu ya...
Bişey konuşucam diye soyunma odasına çekti sonra puf gözlerimi bi açtım bu ucube dolaptayım. Kesin seçmeler bitmiş, Asu tekrar seçilmiştir.
"KURTARIN BENİİ!" diye cırlamayı da unutmadım. Belki bir umut biri duyar gelir. Tam sövmeye başlıyordum ki kapı açıldı.
"BURDAYIM! KURTARIN BENİ!" sesim kulaklarımı tırmalıyordu. Dolabın kilidi açıldı ve ışık gözlerimi acıttı.
"Sende kimsin ve burda ne işin var?!" ohaohaohaoha! Beni kurtaran insan sen olma ne olurr! Gözlerimi ovuşturup korkarak karşımda ki kişiye baktım. Of o işte.
"Şey-ben-beni-buraya kilitledi." konuşamadım lan bildiğin. Tabi insanın karşısında ki çocuk okulun en popiler çocuğu olunca böyle oluyo ve benim tek aşkım.
"Kim kitledi of neyse banane." öküz ya! İnsan bi ilgilenir, bi dakika durdu. Evet bana doğru döndü. Ayy konuşucakk.
"Sen bizim okulda mısın? Hiç görmedim." dedi ve kapıyı çarpıp çıktı. Ne bekliyosun Duygu! Sen görünmezsin unuttun mu! Şişmanların kaderi işte, seni görmüyorlar. Oysa sen burdasın, bazen bağırıyorsun görün beni diye ama duymuyorlar.
Okulu sarsarak koşuyordum, seçme odasına vardığım da içerisinin boş olduğunu gördüm. Hayat hikayelerde ki gibi değil işte. Öyle kapıyı açıp seçmeleri kazanamıyorsun! Arkamı döndüğümde Asunun o sıçmık suratını gördüm.
"Ben kazandım canım, boşuna okulumuza zarar verdin."
"Ne zararı?" diye şaşkınca sordum.
"Koşarken bütün okulu salladın, okulun temeli yıkıldı resmen." arkadaşlarıyla attığı o iğrenç kahkaha kulaklarıma dolarken gözlerimin de dolduğunu hissettim. Of bi türlü alışamadım şu dalgalara! Ama göstericem lan ben size! Hepiniz görüceksiniz!....
...
"Anne ben spor salonuna yazılıcam." annemin gözleri yuvalarından fırladı. Bi an önünde ki tabağa düşücek sandım.
"Sen ve spor salonu."
"Yüz kilo olmam spor salonuna gidemeyeceğim anlamına gelmiyor."
"Kızım paraları boşuna harcama, bi gidiceksin iki gidiceksin sonra bırakıcaksın ben seni biliyorum." anne! Bi kere de bana inan ya!
"Sağol ya çok motive ettin. Gidicem ister sen ver istersen babamdan da alabilirim." annem bu sefer sinirden kıpkırmızı olmuştu. Çantasına uzandı ve parayı uzattı.
"O adamla asla görüşmeyeceksin." parayı sevinçle alıp odama girdim. Çok isterdim merdivenleri koşarak çıkıp odama girmeyi ama apartman dairesinde yaşıyoruz.. Babam mı? Çok uzun bi ara anlatırım..
...
Lan oha bu ne! Kalkmıyo bu yerinden bozuk bu! Tam ayağa kalkıp bağıracaktım ki yanda takılı olan ağırlıkları gördüm. Lan ne biçim bişey bu ya! Ağırlıkları çıkartıp alete geri döndüm. Şimdi bu mu zayıflatcak beni? Peh!
...
Koşu bandından düştüğümde herkesin kahkaha sesi salonu dolduruyordu. Herşey bitti! Bidaha asla buraya gelemem! Lan verdiğim para da boşuna gitti.
Tam herşey bitti derken elime uzanan elle düşüncelerimden sıyrıldım. Taş, kaya, meteor bişey bana elini uzatmış gülümsüyordu. Yakışıklılıkda level atlamış lan bu çocuk. Spor salonu o kadar da salak bişey değilmiş sanki...
