Belkide bir şarkıcıydım ben.kendi sözlerini yazan ve hiç utanmadan insanlara söyleyen biriydim. Kötü olduklarını düşünsem bile. gerçi insanlar şarkılarımı seviyorlar.Ama herkesle paylaşmadıklarım da var.. Halbuki benim sözlerim , dudaklarına dokunamadığım , ellerini tutamadığım biri üzerine.
ben bu kadar yalnız ve sarhoşken , nasıl olurda alfebenin en güzel harflerini birleştirip seni seviyorum diyebilirim bir insana?yalnız bir insanın hikayesi ne kadar traji komik olabilir bir çift sevgilinin ruhunda? Lavivertle siyahın birleştiği o noktada.
herneyse , şimdi sadece yazıyorum,Belkiler çoğalacak biliyorum ama belki demeden yaşayabilmek için bile belki demek gerekecek.
Belki yazarım.Ben yabancıyım ve bunu öğreneceksiniz.Sözlerim müziğimle sevişmeye başladığında kafanızı gökyüzüne kaldırın ve bırakın lacivert yağmur damlaları düşsün yüzünüze.
Şimdi kafamı kaldırıp yukarıya, bakacağım yağmur yağmayan gökyüzüne.
Sonra odaya kilitleyi bedenimi duvarlara ağlayacağım.
Erkekler ağlamaz mı?
Yalan dostum..
Yardım çağır.Yıksınlar şu duvarları. .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YABANCI
Non-FictionBen herşeyi hatırlamaya mahkumum.Görüp görebildiğimiz her şey bizimle birlikte ölecek, parantezin sonuna değiyorum, kaçınamayacağımım şeye rıza gösteriyorum, hem de tamamen ve hiçbir şey beni daha fazla ürkütmüyor, en kötüyü bekliyorum, en kötüyü um...
