Duvarlar.
Karanlık.
Ben.
Aynı döngü. Ben bir yabancıyım. Belkilerde boğulan , yaşarken ölmeyi seçen , her satırı acıyla yazan bir yabancı. Haykırarak başladığı cümleleri fısıldayarak bitiren. Acı. Acıdan meydana gelen biriyim. Teneffüs ettiğim hava.. O boğazımdaki koca yumru.. Hepsi .. hepsi birleşince ben ortaya çıkıyorum. Katran siyah.
Ah , yine kaybettim kendimi.
Kayboldum ve bulunmayacak bir yerdeyim.
Evet bence ara vermeliyim.
Yine kaybettim kendimi ve tehlikede hissediyorum.
Yazarken sık sık ara vermek zorunda kalıyorum. Titriyor ellerim. İçimden bir şeyler kopuyor günden güne. En son ben kopuyorum , yaşamdan..
Yazamayacağım sanırım.
Ama hayır. Anlatılması gereken şeyler var. Bir ben değilim bunu yaşayan. Bir ben değilim ölme isteğiyle uyanan. Bir ben değilim sigaraya gözyaşlarını gömen. Bir ben değilim .. olmamalıyım. Herkes çok mu güçlü yoksa ben mi çok zayıfım? Hayır hayır güçlüyüm ben acı çekerek güçleniyorum. Ne denir bilirsiniz şu meşhur hissedilmeyi talep eden acı , talebi karşılarsanız daha büyük ve yeni isteklerle gelir karşınıza. Yüz vermeyin ona. Kazandığınız gücü gösterme vakti. Ama hayır. Zaman var.
Yardım et , yine yaptım.
Çok kez geçmiştim buradan.
Bugün yaraladım yine kendimi.
Kimse yok suçlanacak.
Hadi yardım et. Yardım çağır. Yıkmanız gereken duvarlar var. Almanız gereken bir nefes var. Utanmadan haykırmanız gereken acılar var. Ve ıslanmanız gereken yağmurlar var. Hadi söyle bana . Yardım edecek misin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YABANCI
Non-FictionBen herşeyi hatırlamaya mahkumum.Görüp görebildiğimiz her şey bizimle birlikte ölecek, parantezin sonuna değiyorum, kaçınamayacağımım şeye rıza gösteriyorum, hem de tamamen ve hiçbir şey beni daha fazla ürkütmüyor, en kötüyü bekliyorum, en kötüyü um...
