Liefde, haat en drama

//15\\

'Kom binnen Sam.'

'Volgens mij heb je al van je broer begrijpen dat je naar huis mag gaan.' 'Ja meneer.' 'Veel succes.' 'Ik heb er eigenlijk een vraagje over.' Zeg ik zachtjes. 'Ik mag niet zeggen waar het over gaat. Sorry Sam.' 'Dat is het niet. Ik vroeg me eigenlijk af of George mee mag komen. Ik slaap de laatste tijd erg slecht en hij is mijn vriendje en ja ik denk dat u het wel begrijpt.' 'Ja Sam, ik begrijp wat je bedoeld. Ga maar tegen hem zeggen dat hij zijn spullen in moet gaan pakken.' 'Bedankt meneer. Nog een fijne dag.' 'Succes Sam. Fijne reis naar huis.'

George staat op me te wachten bij zijn kamerdeur. 'Wat is er gebeurd? Wat zei hij?' Vraagt hij paniekerig. 'Ehm nou. Robin belde net. Er is iets met mijn opa. Ik mag, nou ja moet naar huis.' 'Oh babygirl, het komt wel goed.' Hij knuffelt me stevig en ik knuffel terug. 'Je mag mee als je wilt.' Zeg ik zacht tegen zijn borst. 'Wat zei je?' Hij trekt zich terug uit de knuffel. 'Je mag mee, maar ik wil zo snel mogelijk vertrekken.' 'In 5 minuten heb ik mijn tassen.' Ik knik. George tilt me met alle gemak op en geeft me een kus. 'Ik kom naar jou toe.' Zegt hij dan. Ik loop langzaam naar mijn kamer, maar toch ook weer gehaast. Ik wil niet gaan. Wat als er iets ergs is gebeurd met opa? Wat als hij dood is? Dan schiet het me te binnen. Hij is dood. Robin wilt het niet over de telefoon zeggen. Het is ernstig. Robin kwam naar huis. Mijn opa is overleden. Mijn lieve opa.

Ik stap de trein uit samen met George. 'Mooi dorp is dit zeg.' 'Ik weet het.' Ik zucht. Wat mis ik het hier. Mijn complete jeugd ligt hier en dat was ik even vergeten. 'Als we de tijd hebben dan laat ik je alles zien, maar eerst mijn opa.' Zeg ik. Ik had mijn gedachte over mijn opa's dood gedeeld met George. Hij zei dat het vast niet zo was en als het wel zo was, dat mijn opa op een betere plek was. Wat hou ik van deze jongen.

'We zijn er.' Zeg ik zachtjes. 'Laten we naar binnen gaan dan.' George wilt aanbellen. 'Wacht!' Hij kijkt me aan. Ik blijf stil. 'Even diep ademhalen Sam. Jij kan dit en ik ben bij je.' Ik haal diep adem en breng mijn arm langzaam naar de bel. 'Nope, ain't gonna happen bitch!' Zeg ik en ik trek mijn arm terug. 'Babygirl.' Ik zucht. 'Ik durf niet George.' 'Ik zal aanbellen.' Zegt hij dan. Hij drukt op de bel en ik hoor het welbekende deuntje van onze oude bel. 'Hey Sam en?' 'George aangenaam. Sams vriend.' Zegt hij. Hij schud de hand met Robin. 'So mevrouw. 16 jaar single en ineens een vriend.' 'Ehm helemaal niet.' Zeg ik beledigd. Robin klinkt niet al te vrolijk. Logisch als opa overleden is. 'Kom binnen.' Ik stap mijn oude huis binnen. Ik haal diep adem. Het ruikt nog precies zoals vroeger. Ik kijk naar de foto die er hangt. Vroeger was het gewoon een foto, maar nu is het zo fijn om mijn ouders te zien. Ik kijk nog even rond. Ik haal mijn hand voorzichtig langs de trapleuning. Ik kijk naar de rood bekleedde trap. Ik heb hier 15 gelopen. Elke dag en toen was het ineens over. Ik werd weggesleurd uit mijn eigen huis. Waar ik al mijn herinneringen heb. Ik loop door naar de keuken.

'Vertel.' Zeg ik. Ik wil het gewoon zo snel mogelijk achter de rug hebben. 'Opa, hij ligt in het ziekenhuis.' Mijn blik schiet op. Ik glimlach verschijnt voor een milliseconde en verdwijnt dan weer. 'Ziekenhuis?' 'Hij heeft nog maximaal twee weken te leven. Het spijt me Sam.' Robin begint te snikken. 'Het is niet jouw fout Robin. Leg niet alle schuld op jezelf.' Nu dringt het pas tot me door. Opa gaat echt dood. 'IK MOET NAAR HEM TOE.' Gil ik hard. Ik loop richting de gang en pak mijn jas. 'Jij rijdt.' Ik wijs Robin aan. 'Sam, calm your hot ass down.' 'Nee George. Ik moet naar mijn opa.' 'We gaan als Robin zijn jas en schoenen aan heeft.' 'IK MOET ER NU HEEN!' Schreeuw ik naar hem. Ik zie Robin schrikken. Eerlijk gezegd schrik ik ook best van mezelf. Dit ben ik niet gewend van mezelf. 'Denk je dat het voor hem makkelijk is?' George vraagt het heel kalm. 'NEE MAAR VOOR MIJ WEL WIL JE ZEGGEN!' 'Stop met schreeuwen Sam.' George verheft zijn stem lichtjes. Zijn stem wordt zwaarder en mán dat klinkt sexy. 'IK STOP PAS MET FUCKING SCHREEUWEN ALS WE BIJ OPA ZIJN.' Ik begin te snikken. Ik heb echt heel snel mood changes. Wat gebeurd er met mij man. 'Sam, jij stopt nu met schreeuwen. Jij bent hier niet gekomen om je stem te verliezen, daarna mag je netjes aan Robin je excuus aanbieden en vragen hoe het met hem gaat. Dan besluit hij wel of hij wilt rijden.' Zegt George streng tegen mij met een diepe stem. Deze stem ik zak bijna als een hoopje pudding naar de grond. 'Sorry Robin, ik wil hem gewoon niet kwijt.' 'Snap ik. Ik ook niet.'

'Opa!' Ik ren de kamer binnen. 'Sammetje.' Hij lacht naar mij. Ik ga naar zijn bed en knuffel hem voorzichtig. 'Wat is er aan de hand?' 'Er is een agressieve tumor in mijn hersenen gevonden.' Zegt mijn opa. Dit komt als een schok. Die tumor zit er natuurlijk al een tijdje en ik heb met hem samengeleefd. Ik heb het niet eens gemerkt. 'Oh meisje toch. Het is nou eenmaal beter zo.' Hij pakt mijn hand vast. 'Heb je pijn?' 'Nee dat niet.' Zegt hij. 'Mogen Robin en George binnenkomen?' 'Wie is George?' 'Mijn vriend.' Hij opa wiebelt zijn wenkbrauwen. 'Opa!' Zeg ik lachend.

======
Nieuw hoofdstuk! Ik weet niet zeker of ik komende tijd veel zal posten. Ik ben nogal druk want leraren doen vervelend (zoals altijd.) :pp