Jane the Virgin

Hoofdstuk 1

Proloog

Ons verhaal begon dertien en een half jaar geleden, toen Jane Gloriana Villanueva nog maar tien jaar oud was. Op tien-jarige leeftijd waren haar passies (in willekeurige volgorde):
- haar familie,
- God,
- en kaastosti's.

Jane staarde naar de perfecte, witte roos die Abuela in haar hand gedrukt had.
'Kijk goed naar de bloem in je hand, Jane,' vertelde ze haar in het Spaans, terwijl ze haar doordringend aankeek. 'Zie hoe perfect hij is, hoe puur.' Jane knikte braaf. 'En nu, mija, verfrommel je hem,' beval Abuela haar kleindochter.

Jane's oma werd Abuela genoemd, omdat dat het Spaanse woord voor oma was. Haar naam was Alba Gloriana Villanueva. Haar passies waren:
- God,
- en Jane.
In die volgorde.

Jane's moeder zat in de kleermakerszit op bed toe te kijken naar het gesprek tussen de twee, terwijl ze haar nagels lakte. 'Serieus, mam?' Ze vond al dat religieuze gedoe maar niks. 'Dit is zo nutteloos.'
'Mam!' schreeuwde Jane boos. Ze probeerde te luisteren naar wat Abuela te zeggen had. Haar moeder vond alles nutteloos en begreep nooit iets.

Jane's moeder heette Xiomara Gloriana Villanueva. Haar passies waren:
- Jane,
- en Paulina Rubio.
De volgorde doet er niet toe.

'Verfrommel de bloem, Jane,' herhaalde Abuela en Jane deed wat ze zei. Het was zo'n perfecte bloem, dat het een tikje pijn deed in haar zorgzame hartje. 'Probeer hem nu weer in vorm te krijgen,' zei haar oma. Met haar vingers probeerde Jane de witte blaadjes glad te strijken, maar het was lang niet meer zo'n mooie bloem als dat het eerst was, en dat zou het ook niet meer worden.
'Het lukt niet,' zei Jane. Ze kon hier heel slecht tegen. Net lag er een mooie roos in haar hand en nu had ze het verpest. Het zou nooit meer zo worden zoals het eerst was. Het was een gevoel van onmacht.
'Je kunt nooit meer terug,' wreef Abuela het haar in. Nu zou ze tot de moraal van het verhaal komen. 'Dat is wat er gebeurd als je je maagdelijkheid verliest.' Xiomara rolde met haar ogen. Jane besloot op dat moment dat ze nooit haar maagdelijkheid zal verliezen, ook al begreep ze nog niet helemaal wat het was. Abuela stak een strenge vinger in de lucht. 'Vergeet dit nooit, Jane.'

En Jane vergat het nooit.

Dertien en een half jaar later

Jane lag languit op haar bed, een lange, brede jongen bovenop haar. Zijn hand lag om haar blote middel, haar hand streek door zijn blonde haren. Zoenend rolden ze over het bed. Zijn mond gleed geleidelijk naar haar nek en Jane keek over zijn schouder, naar de ingelijste verfrommelde bloem die aan de muur hing. Ze was het nog niet vergeten. Voordat ze te ver ging kapte ze het voor de zekerheid af. 'Stop,' riep ze, en ze deinsde van hem vandaan. De jongen, die Michael heette, knikte begrijpelijk. Hun harten bonkten in hun keel en de hormonen gierden door hun lijf.
Michael was het liefste vriendje dat je je kon voorstellen. Jongens die bereid zijn om te wachten voor hun vriendin waren zeldzaam te vinden. Maar Michael wachtte al twee jaar.

Op de veranda namen ze afscheid. Een lange zoen en een knuffel. Met vlinders in haar buik liep Jane naar binnen, haar moeder en haar oma zaten op de bank een telenovela te kijken. Ze plofte tussen hen neer. Abuela overhandigde haar een kaastosti die ze voor haar gemaakt had. Op het televisiescherm was een knappe, Mexicaanse man te zien die de liefde verklaarde aan een vrouw. Ze stonden op het dek van een boot en achter hen was een prachtige zonsondergang te zien. 'Ondanks de omstandigheden is er één ding dat ik weet,' zei de acteur dramatisch. 'We zijn voorbestemd, lieveling.' Abuela, Xiomara en Jane keken smachtend naar het scherm toen hij zijn lippen op de hare drukte.