Jane the Virgin

Hoofdstuk 1: Het Begin van de Telenovela

Al een uur lag Jane als zeemeermin op het platform in het zwembad. Ze begon kramp te krijgen, dus ze zette heel even de fles champagne naast zich neer. Toen ze opkeek zag ze iemand staan die haar bekend voorkwam. Uit alle macht probeerde ze na te denken en toen schoot het haar te binnen: het was Rafael Solano. Jane schoot meteen in de stress. Een vlaag van herinneringen kwam in één klap bij haar terug. Ze wilde niet dat hij haar herkende, ze wilde niet met hem praten. In een moment van opwelling rolde ze het water in en zwom van hem vandaan. De fles champagne viel met een plons in het water. Verbaasd keek Rafael naar de zeemeerminnenstaart die in boogjes weg zwom. Jane durfde niet boven water te komen, uit angst dat hij haar nakeek. Omdat ze adem moest halen hees ze zich met haar rug naar hem toe op aan de zwembadrand en waggelde weg alsof ze hem niet gezien had.

Toen ze Lina had gevonden vroeg ze aan haar: 'Herinner jij je nog ene Rafael Solano van toen we op de jachtclub werkten?' Ze wrong haar natte haren uit.
'De eikel die jij zo leuk vond?'
'Zo leuk vond ik hem ook weer niet.' Dat loog ze. Ze was tot over haar oren verliefd.
'Jullie hadden een magische zoen.' Nieuwe vlagen van herinneringen van die ene avond kwamen bij Jane naar boven.
Jane en Lina's gesprek werd onderbroken door de barman, die Jane de opdracht gaf om nieuwe glazen champagne in te schenken voor de gasten. Ze deed wat hij zei en waggelde weg, haar benen nog steeds opgesloten in de zeemeerminnenstaart. Rafael zag dat ze het niet makkelijk had en bood haar de helpende hand.
'Ik deel de glazen wel uit,' zei hij terwijl hij naast haar kwam staan. Jane's hart ging sneller kloppen. 'Je komt me bekend voor,' zei Rafael. Hij bestudeerde haar gezicht.
Jane hield zich van de domme. 'Echt waar? Ik weet het niet.'
'We hebben elkaar echt al eens ontmoet,' hield Rafael vol. Hij probeerde diep in zijn herinneringen te graven.
'Ik draag normaal geen mosselschelpen,' zei Jane.
Rafael dacht te weten waar hij haar van kende. 'De stripclub in Biscayne?'
Verontwaardigd keek Jane hem aan. Wist hij het nou echt niet meer? 'Eikel,' floepte ze eruit.
Op dat moment klonk er getik van een vork op een champagneglas. Petra, die jaloers stond toe te kijken naar het gesprek tussen de twee, probeerde de aandacht van de gasten naar zich toe te trekken. 'Een toost op mijn echtgenoot,' zei ze glimlachend. Ze liep naar haar man toe en kuste hem op de mond. 'Ik hou van je, schat.'
En toen besefte Jane dat Rafael de baas van het hotel was. Ze had haar baas een eikel genoemd.

Luisa had al na een paar minuten genoeg van het feest en was al snel vertrokken. Ze gooide de voordeur achter zich dicht, zwiepte haar oncomfortabele hakken uit en gaapte diep. Allison, Louisa's vrouw, lag vast al te pitten. Ze voelde zich te moe om vanavond mee te gaan naar het feestje. Ze liep nietsvermoedend hun slaapkamer binnen om daar Allison aan te treffen met haar assistent in bed. Luisa hoorde kreungeluiden van onder de dekens vandaan komen. Toen Allison opkeek sprong ze haar bed uit. Het was een tijdje stil. 'Luisa. Luister naar me.' Luisa was verdoofd. Geen woord kwam bij haar binnen. Ze staarde alleen maar naar de vrouw die op haar plek in bed lag, de vrouw met wie ze twee dagen geleden nog een vrolijk praatje had gemaakt. Allison liep naar haar toe en zei: 'Het spijt me. Ik hou van je, Luisa, het spijt me. Vergeef het me alsjeblieft.' Maar Luisa kookte van woede.

Laten we het nog even over Dr. Luisa Alver hebben. Ze was:
- de zus van Rafael,
- getrouwd*,
- en overrompeld.
*In sommige staten. En waarschijnlijk niet meer voor lang.

Om zes over vier lag Jane dan eindelijk in bed. Haar moeder was naast haar komen liggen. Ze was bijna in slaap gevallen toen ze zich om zeven voor half vijf bedacht dat ze Michael nog een berichtje zou sturen. Ze klikte haar nachtlampje aan en pakte haar telefoon van het nachtkastje.

Jane @ 4:23 AM
Ik ben thuis. In bed.