харанхуйн хунтайж ( дууссан)

гуниг

дуг нойрондоо унтаж байхад хэн нэгний гар бэлхүүсээр орж ирхэд архины нэхүүн үнэр хамар цэргүүлэн

хэн болхийг хэлүүлэлтгүй мэдэх тул чимээгүйхэн хэвтхэд тэрээр улмал надад наалдан ар нуруунаас минь чангаар тэвэрч байв

хэсэгхэн хугцаанд зүрх минь хэмжээлшгүй ихээр доглон зүрх минь секунт бүрт биш балл бүрт цохилон

тэд удалгүй нимгэн цамц минь норж буйг мэдрэхдээ эргэж хархаас эмээн хэвтэхдээ дотроо битүүхэн гимшиж байв

тэр тѳд цдалгүй сааралдсан мѳн цѳхѳрсѳн хоолойгоор яриж эхлэв

чанёол: би араатан байхийг алуурчин байхийг үнхээр хүсээгүй энгийн байхийг ямар их хүсдэг гээч гэхдэээ энгээд тѳрчихсѳн болхоор ѳѳрийгѳѳ ямар их жигшдэг гээч хичнээн ѳѳрийгѳѳ үзэн ядсан ч би чиний хувьд алуурчин байсаар байна тиймүү

тэр ахин уйлж эхэлхэд би эргэж хараад үгүй гэж хэлхийг хүссэн ч надад зүрх зориг байсангүй

чанёол: би чамд хайртай үнхээр чамд хайртай гэхдээ чамайг хайрлах эрх байхгүй юм шиг санагдаад галзуурах гээд байна чамайг алдчих юм шиг санагдахд үхэх гээд байна би яах вэ имбёолаа үнхээр яах вэ

гэсээр цухиран уйлхадаа намайг унтсан гэж бодсон бололтой чимээгүйхэн нүүрээ нуун уйлж байв

миний хэлсэн бодлогүй үгс хичнээн түүнд хүндээр туссан болоод тэр энгэтлээ их уйлхавдээ

нулимс дэрийг минь норгосон ч би уйлхаа больж чадахгүйн

ѳѳрийгѳѳ хичнээн буруутгасан ч энэ буцахгүйн харамсалтай ....

.

ѳглѳѳ эрт сэрэн түүнийг хайсан ч тэр байсангүй түүнтэй ярилцхийг би юу юунаас илүү хүссэн тул хаа сайгүй хайсан ч тэр энд байхгүйг батлах мэт цуйрай минь сонсогдож байв

би: лухан чанёол хааан байгаа юм

лухан : тэр хаантай уулзхаар ордонруу явсан

.

.

.

.

.

.

             чанёолийн талаас

аав : би хэлсэн ахиж хэлэхгүй зүгээр л миний үгэнд ороод яв

чанёол  : яг одооо би үнхээр ѳѳрийгѳѳ нохой шиг мэдэрч байна үгүй анхнаасаа нохой байсан тиймүү