Özlemek.

ÇOK İHTİYACIM VAR SANA !

Yenildiğimi farkedince, çocuklar gibi ağlamıştım..Küçük bir çocuğun annesiyle yaptığı yarışı kazanamayıp, annesine vurduğu gibi ağlayarak..Ben de sana vurmak istemiştim..Yenilmek, alışkın olmadığım o korkunç şey, beni yıpratan, sana bağlayan, içimde mahvolmuş biçare..

 yapacak yazacak bir şey de kalmadı. Yeniden başlayalım demek klişe, bana dön demek acizce, seviyorum demek ahmakça..özür dilemek içinse suçlu olmam gerek..

sayfalarca yazılar yazıp siliyorum, anlamıyorsun sana ihtiyacım var diyeceğim..Gözlerime baktığında nefret tükürmesek birbirimize, çocuklar gibi koşup boynuna atlayacağım..Bana bakarken iki el ateş etmek gelmese içinden, ellerimi uzatacağım..Anlamıyorsun sana ihtiyacım var diyeceğim.

Beni sevmemene razıyım oysa, yanımda öylece otur be TEK VARLIĞIM..Kokun bana gelsin..Ah bana aşk demezler mi bir de..Ben yenilmişim diyorum son elde kaybetmişim..Bir de gözlerime baktığında sevişmesem gözlerinle gizlice..

Benim ihtiyacım var sana, sen yoksun.. bu ne acımasızlık bu ne özgüven, bu ne adilik be KADIN..Bir de bana baktığında, dünyada ne kadar kapı varsa hepsini tek tek kapatıyorsun ya yüzüme..Üzüyorsun beni..

Oysa sen, yeni bir şehir kurmuştun gönlüme, başı boş bırakmana ben sebep oldum belki ama o şehre ateş açmak niye? Bu kadar nefret neden?

Ayrılık denen şey, kısa süreli bir şey olmalıydı..ve sen bana gelmelydin hemen..Bu aşk olmalıydı, huzur olmalıydı..Kazanmak denen şey bu olmalıydı..Bir de gözlerime baktığında zafer bayrağını dikmesen gözlerime..Anlamıyorsun işte sana çok ihtiyacım var..