Yağmur damlaları camdan aşağı süzülüyor
Ve ben burada oturarak zaman kaybediyorum
Hiçbir amacım yok ya da amacımı unuttum
Bir şeyleri düzeltmem gerek
ama neyi?
Artık bir yerlere savrulmaktan yoruldum
Önümde boş gözlerle bakan bir hayat var
Ona seslenmesem bana bakmayacak bile
Kafamı sola çevirip sokaktan geçen insanlara baktığımda
Garip hissediyorum
Çünkü bir şeyleri kaybediyorum
Bu sefer bilmediğim bir sokaktayım
Nelerle karşılaşacağım bilmiyorum
Etrafıma baktığımda bir kiraz çiçeği ağacı var
Kurumuş
Ve altında bir kız çocuğu
Siyah saçları yüzünü örtmüş bir şekilde yere bakıyor
Biraz daha etrafa baktığımda iki katlı bir bina ve sadece topraktan oluşan bir bahçe olduğunu görüyorum
Ağaç ve kız çocuğu o bahçede, binanın biraz önünde.
Öylece sokakta durup kıza baktığımı fark edemiyorum
Binadan bir kadın çıkıp buraya bakana kadar.
Kadın çocuğun yanına geliyor ve yüksek sesle bir şeyler söylüyor
Kolundan tutup binaya sürüklüyor
Kızın suratını göremiyorum
tek gördüğüm çelimsiz bedeni ve eski kıyafetleri
Onlar eski binaya girdiğinde bile orada dikiliyorum
Gözlerimi yerden kaldırıp dik durmak çok zor geliyor.
Boş sokakta benden başka kimse yok ve bulutlar gökyüzünde süzülüyor.
Adım sesleri duyduğumda kafamı yerden kaldırmıyorum
Hızlıca yanımdan birisi geçiyor
Gözlerimi kaldırıp ona dikiyorum
Zayıf ve uzun bir beden
bakımsız bahçeye giriyor
Suratına bakmıyorum
Hızlıca binaya giriyor
Gözlerim binanın yazısına takılıyor
'Tokio kimsesizler yurdu'
