❝true love❞|jjk²

üç

Hye Ri'nin yarım saatir bitmek bilmeyen ağlamasına katlanamıyordum. Çocuklardan birini babası erkenden almıştı ve o da babasına gitmek istiyordu. Saate baktığımda 4 olduğunu ve daha iki saatin kaldığını fark ettim. Bugün yeterince kalmıştı, Bay Jeon'u arayacaktım.

Bay Jeon Aranıyor...

''Merhaba Bay Jeon, ben Lee Ji-Eun''

''Tanıyamadım?''

''Kızınızın öğretmeniyim''

''Bir sorun mu var neden beni aradın?''

''Kızınız sizi fazlasıyla özledi ve ağlıyor, ilk günü olduğu için çok zorlamak istemiyorum. Bugünlük erkenden alabilir misiniz?''

''Şu an gelemem biraz daha idare edin''

''Tabi, biraz çabuk olursanız iyi olur. İyi günler''

Sanki onu buraya keyfi olarak çağırıyordum. Kızı burada ambulans gibi bağırıyordu, çocuklar başta ağlar bunlar doğal şeyler fakat sessiz ağlayan çocuklar her zaman ilk seçeneğimdi. Her ne kadar ağlayan çocuklarla ilgilenmesem de 2 saat boyunca bunu dinleyemezdim. Hye Ri'nin yanına gittim, oyun oynamayı teklif ettiğimde kabul etmedi. Masada duran yapbozu yaparken ona yardımcı olmamı istediğinde can atarak ona yardımcı oldum.

Çocuklar serbest oyun oynuyorlardı, Hye Ri'de onlara katılsa her şey daha güzel olabilirdi. Alışma sürecinde olduğu için istisna olarak geçiyordum, tabii ki her defasında onunla özel olarak ilgilenmeyecektim.

Saat 6 olduğunda okuldaki tüm çocuklar gitmişti, fakat Hye Ri buradaydı. Bugün nöbetçi olan Da-Hye olduğu için kendi öğrencimi evime götürmemi tembihleyip okulu kilitlemişti. Bay Jeon kapanış saatini biliyordu, polis olabilir ama yakınlarından birine aldırması gerekliydi.

Hye Ri'yle evime geçip yemek yiyerek çizgi film izliyorduk, mızmızlanan bir çocuk olmadığı için problem çıkarmadım. Sabır işimin yarısı oluyordu zaten.

Bay Jeon Arıyor...

''Kızım nerede?''

''Size de merhaba Bay Jeon, okul kapandığı için kızınızı evime getirdim''

''Konum atman gerektiğini söylememe gerek yoktur umarım''

Ben konuşamadan telefon suratıma kapandı, kızı için endişelenmesini anlayabiliyordum ama bu kadar geç gelmemeliydi. Sabır daha fazla sabır, Bay Jeon'a konum attım.

Kapı çaldığında yavaş adımlarla kapıya ilerledim, beklemekten zarar gelmezdi. Kapıyı açtığımda Bay Jeon'un bu kadar telaşlı olmasını beklemiyordum ''Merhaba' bana cevap vermeden davetsiz bir şekilde evime girdi. Evde tek yaşamıyor olsaydım bu kadar rahat olabilecek miydi acaba?

Bay Jeon, Hye Ri'ye sarıldı, güzel bir aile tablosuydu. Endişeli olması doğaldı, nezaket kurallarını kesinlikle tekrar öğrenmesi gerekiyordu.

''Endişelenmenizi anlıyorum, Hye Ri benim yanımda olduğu sürece bir şey olmaz''

''Teşekkür ederiz, iyi geceler''

Yaptığım yardım kestirip atılmış gibiydi, gibi değil öyleydi. Kapıya kadar onlara eşlik ettim, Hye Ri'yle oldukça yakınlaşmıştık giderken bana el salladığında ona karşılık olarak elimi salladım.