Appearance Or Character | Ninigguk

12

**

Okuldaki herkes konferans salonuna toplanmıştı.

 Ani bir şekilde yapılan anonsla ders bölünmüş ve herkes konferans salonuna gitmişti. Okuldan bir kişi bile neden konferans salonuna çağrıldıklarını bilmiyordu. Buna müdür ve öğretmenler de dahildi.

Tüm öğrenciler konferans salonunda toplandıktan sonra ekranda bir görüntü belirmişti. Bu görüntü salondaki tüm öğrencilerin fısıldaşmasına sebep olmuştu. Bazıları da kendi aralarında gülüyordu. Sanki komik bir şey varmış gibi.

Herkesin odağında olan koca ekranda, Jennie vardı.

Ekrandaki kişiyi gören Jeongguk, yaslandığı duvardan ayrılmış ve çatık kaşlarıyla ekranı izlemeye başlamıştı.

Aniden tüm vücudunu gerginlik hissinin sardığını hissediyordu. Buna tek kendisi değil diğer üç kız da dahildi. Dördü de gerginlikle olacakları bekliyordu.

Jennie, her zaman tuhaf bakışlarını attığı sakura ağacının etrafındaki banklardan birinde oturmuştu.

Öğrenciler merakla olacakları bekliyordu, bir sürü ihtimal düşünmüşlerdi fakat Jennie'nin sesini duymayı hiç akıllarından geçirmemişlerdi.

İki yıldır okuldan kimse Jennie'nin sesini duymamıştı. Jeongguk, Jisoo, Rosé, Lisa ve Dae-soo dışına. Denemişti, birçok kez kendini açıklamayı denemişti ama kimse ona inanmamıştı. O da konuşsa bile kimsenin artık ona inanmayacağını bildiğinden susmuştu. Susmak zorunda kalmıştı.

Jennie'nin yumuşacık sesini işiten herkes şaşkındı. İki yıl boyunca zorbalık yaptıkları, görmezden geldikleri kızın bu kadar naif bir sese sahip olduğunu unutmuşlardı.

"Merhaba.. Şu an ekrana şaşkınlıkla baktığınızı düşünüyorum. Ben, Jennie. Jennie Kim. Sizin deyiminizle; Sürtük, ezik, ucube, aptal ve daha fazlası olan kişiyim."

Kendisine söylenilen hakaretleri sayarken yüzü çok donuktu. Hissiz bakışları vardı. Mutluluğunu zaten çalmışlardı fakat her zaman onlara korku dolu gözle bakan kızdan eser yoktu.

"Açıkçası hiçbir zaman güzel bir hayata sahip olmadım. En azından Lise'ye yeni başladığım zaman bunun olacağını düşünmüştüm. Jisoo, Roseanne ve Lalisa'ya sahiptim. Sonunda demiştim. Sonunda bana değer veren, beni seven birileri var."

Gülmüştü, fakat çok hissiz bir gülüştü bu. Samimi değildi.

"Yanılmışım, her zaman olduğu gibi yine yanılmışım."

"Lisenin sonlarına doğru hakkımda çıkan söylentiler ve sizlerin beni dinlemeden yargılamasına kadar.. Güzel bir hayata sahip olabileceğimi düşünmüştüm."

"On dört yaşımda yitirmek üzere olduğum umutlarımı on beş yaşımda tekrar bulmuştum ama daha bir yılı geçmeden bu umutlarım elimden uçup gitti. En azından birkaç umut parçası hâlâ ellerimdeydi. On yedi yaşımda da tamamiyle kaybedene kadar ellerim arasındaydı. Sizin bana sürekli çelme takışından dolayı yara olmuş ellerimde biraz da olsa umut parçası vardı."

"Güvenimi, sevgimi ve kalbimi dahi hak etmiyordunuz fakat ben bir aptallık yapıp size güvendim. Sonucunda da sevgim öldü, kalbim de yok oldu."