Truly, Sincerely

Chapter 1

Note: I'm saying this to you right now that... this is not pure english okay? Well, the dialogues are english but the point of view is taglish. Di ko kayang mag-english hanggang sa katapusan eh, baka matapos pa ang buhay ko! Hahaha. Anyway, enjoy reading especially sa mga ka groupmates ko! Read carefully din at tapusin niyo talaga para may alam naman kayo sa mga nangyayari sa film. At guys please, HUWAG NIYO MUNANG I-SHARE SA IBA, OKAY?! Lalo na sa mga lower levels at sa mga outsiders. Okay lang i-share sa mga classmates pero HUWAG NA HUWAG NIYONG ISHI-SHARE SA IBA, OKAY?! Alam niyo naman kung bakit diba? Bobo ka siguro kung hindi ka marunong umintindi. Sige, read na kayo.

🔪

"Hello, guys! It's day 21 here in San Fernando, Cebu. Haaaayyy... it's kinda hard for me to adjust. You know, the atmosphere is very different. The foods, the air, the people--- well, they are all approachable and friendly to me. They were able to make me forget about missing Manila but uugghh! My friends are all there, ya know. And my lolo and lola... Oh well! Let's stop the drama already cause this 101th vlog is for... (tilts the camera up) Notre Dame Academy to shine!!! Yey! I heard this is the only private high school in this province and I'm here to take a tour! Come on! Let's get inside! (Walks toward the gate and meets the guard). Hi, guard! (Guard: access card?) Here (hands in the access card and smiles at the camera)(gets inside the school). So here we aaarrreee!! Wooooo!! (Turns)(stops). Are you wondering why am I here? Well, this is just part of my adventure list here in San Fernando. I really want to get to know this Town so I started exploring now to popular places here. And hey, it's my first time to commute ever! But it was a nice first time, though. I should practice this routine by now so I'll get used to it sooner. (Pauses for a while). Okay, I need to sign off now guys. Mwahh! See ya for my next vlog! Luv ya! (turns off the camera)"

Masaya kong nilibot ang campus 2. Mabuti at may klase pa ang lahat kaya malaya akong nakakatakbo, lakad, talon-talon, at ngiti ng parang loko-loko habang nagti-take din ako ng pictures. Okay lang naman. Tsaka advantage din naman to sa paaralan kasi maa-advertise sila sa vlog ko.

"Thank you for visiting, Miss!" sabi ng guard nong palabas na ako ng gate. Kumaway pa siya. Ay ang cute ni guard.

"Thank you, too." and I waved back at her saka ako nagpatuloy sa paglabas ng gate.

NDASFCI, check! Next destination is Rizal Park. But first, kailangan ko munang umuwi at para marating ko ang destination ko, kailangan ko na naman mag-commute. Hay nako.

Nang makarating ako sa highway ay nag-abang ako ng masasakyan. Eh kaso, puro puno eh, tirik na tirik pa ang araw at napapaso ang maganda at makinis kong balat. Hayst.

"Miss, is this yours?"

Napalingon ako sa nagsalita. Hawak-hawak ang niya ang lens ng camera ko kaya nanlaki ang mga mata ko.

"Oh sht!" pabulong kong mura. Eh kasi naman, sa lahat ba naman na gamit, yung lens ko pa?

Agad kong dinampot ang lens ko galing sa palad niya.

"You dropped it when you were waving your hands. Good thing I was just right behind you when it fell." nakangiti niyang sabi na para bang sinasabi niyang hindi ako dapat mag-alala kasi siya ang nakapulot.

"T-thank you." nauutal kong sabi at umiwas ng tingin. Distracting kasi yung ngiti niya.

"You're welcome." I can feel he's smiling at me even though I'm not looking at it.

Maybe this is just the right thing to do, right? Stranger kaya siya. Paano kung stalker ko pala siya tapos ngingitian ko siya? And he said 'I was just right behind you.' Diba ang creepy nun? Ugh. I'm being paranoid again.

Nilingon ko siya at nginitian ko siya ng tipid. Take note, one second lang talaga at umiwas kaagad ako. Naisip ko kasi, mas okay na yun kesa tarayan ko ang nakapulot at nagsoli ng lens ko. It's my own way of showing my gratitude, okay? It's not a big deal though. Tsaka nakita naman niya ang pagngiti ko, I think?

Hindi ko napigilan ang paglingon ko uli sa kanya, and this time, nagtama na ang mga paningin namin, at... it locked. Nagtitigan kami for God knows how long. I was able to see his face clearly. May peklat siya sa panga niya and he's wearing that uniform...oh, he's a student from NDA. Pero hindi ko talaga matanggal ang mga mata ko sa peklat niya. Gang fight? Nadapa? Nabangga? Car accident? Ugh. Why am I looking for reasons? I'm so judgemental.

Natauhan ako nang itinulak niya ako paatras at mabilis siyang dumaan sa harapan ko. Napayuko ako sa impact at napahawak sa aking tiyan. Sht. Masakit. Parang masusuka ako. Pero naiinda ko naman.

Tinignan ko siyang tumatakbo papalayo. That boy. Anong problema nun?

"Dandy?"

Napalingon ako sa nagbanggit ng pangalan ko.

"Lake?"

Agad siyang bumaba sa motorbike niya at inalalayan ako.

"You look hurt. Did something happen to you?"

Agad akong umiling. "No, it's just..." napatingin ulit ako sa kung saan siya tumakbo papalayo pero wala na siya. Hindi ko na siya makita. "Nothing. I just felt something in my stomach. Hunger, maybe?" palusot ko.

Natawa siya ng konti. "Oh, so the worms are complaining already?"

Pilit akong ngumiti. "Yeah."

Tinignan niya ang relos niya. "Maybe because it's already half past 12 and you haven't taken your lunch yet, am I right?"

Napakagat ako sa lower lip ko. "Yes?" ugh, nag-aalangan ako kung sasabihin ko ba sa kanya ang totoo.

Doon na siya napatawa. Ano kaya ang nakakatawa don. Gutom na nga yung tao eh. But seriously, nakaramdam na rin talaga ako ng gutom.

"Okay, Paparbs?"

Nangunot ang noo ko. "Paparbs?"

"Let's eat in Paparbs." ah, restaurant pala.

Nagkibit-balikat ako. "Okay."

At sumakay na kami sa motorbike niya.