Achter de glimlach

6. Let it snow

[A/N; 

Okay, okay, laten we eerlijk zijn. De foto die erbij zit.. *herpakt zich en veegt kwijl van haar laptop*

Ik heb jullie nodig om je te focussen op het kapsel. Al is het niet verboden om te verdwalen in die prachtige ogen, om niet over iets daar onder te beginnen..

ik houd mijn mond al, maar dit kapsel voor Chris maar dan donkerblond- achtig (: 

-

Dit is trouwens gewoon even snel een klein stukje.

Heel erg bedankt voor de 200 reads !

Het volgende hoofdstuk komt eraan, maar voor nu; enjoy, en voten en comment ! ((:    ]

Hoofdstuk 6; Let it snow.

*VOLGENDE DAG*

Ik zit op mijn kamer aan mijn collum te werken, als opeens de bel gaat.

Ik loop langzaam naar beneden. Terwijl ik me afvraag wie er in hemelsnaam aan zou kunnen bellen, open ik de deur. Ik zie niets. Huh?

Als ik de deur weer wil sluiten, krijg ik opeens een sneeuwbal tegen mijn hoofd.

Verontwaardigt kijk ik rond en zie ik Chris met een duivelse grijns staan. Hij kijkt me uitdagend aan.

Ik loop naar binnen, gris mijn jas van de kapstok en loop naar buiten. "IK KRIJG JE NOG WEL!!" roep ik en gooi een sneeuwbal vol in zijn gezicht.

- 

Lachend liggen we in de sneeuw, in het parkje tegenover mijn huis.

"Ik heb honger.. Jij ?" zeg ik dan om de stilte te verbreken. Niet dat die per se verbroken hoefde te worden. Het was een fijne stilte. Zo één waarbij je beide weet dat praten niet eens nodig is.. 

"Ja, best wel. Maar weet je, je krijgt best veel naar binnen voor zo'n klein meisje." zegt hij bewonderent.

"Nou ja zeg, zo klein ben ik nou ook weer niet." zeg ik terwijl ik op mijn tenen ga staan.

"Jawel, hoor. Shorty !" zegt hij spottend. Ik kijk hem waarschuwend aan. "Oooh, das heeeeel laag van je, Chris." Hij schiet in de lach.

"Huh ? Wat nou ? Waarom lach je ?!" vraag ik nietbegrijpend.

"Je-hahaha- zei d-dat is heel -hahaha- laa-haha-gg van jee." Ik denk even na, en nu pas snap ik 'm. Laag, kort, klein.  -_-

Ik duw hem in de sneeuw en duw een hand vol sneeuw in zijn gezicht. Maar hij is sterker en duwt mij nu op mijn rug in de sneeuw en begint me te kietelen. "Sto-hoo-p! A-haha-lsjeblie-hieft!"

"Ik ben 1.67 dat valt best mee." zeg ik verontwaardigt als we weer in de sneeuw liggen, rustig.

"Ik ben 1.89 ." zegt Chris met een grijns. "Tss, opschepper."

"Kom dan maak ik wat te eten." zeg ik en ik sta op. Nou, dat probeer ik. Ik verlies mijn evenwicht en val weer in de sneeuw.

Ik krijg de slappe lach en Chris kijkt me hoofdschuddend aan.

We lopen weg van het parkje en ik glijd weer uit en val in Chris' armen. Hij vangt me op en met een rood hoofd bedank ik hem. "D-dankje."

*BIJ YUN THUIS, IN DE WOONKAMER.*

"Zullen we een keer gaan skaten ?" vraag ik plots met volle mond.

Chris eet eerst rustig zijn mond leeg voor hij antwoord geeft.

"Sure. Maar daar ben ik niet eh.. Niet zo goed in." zegt hij blozend.

"Aawh, een blozende Chris. Haha, nee, geen probleem. Dan leer ik 't je." zeg ik enthousiast.

"Ben je aan het bluffen ?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen.

"Wat ? Nee! Natuurlijk niet. Ik ben wereldkampioen, toevallig.. Okay, nu ben ik wel aan het bluffen." We kijken elkaar even grinnikend aan, voor we verder gaan met wereldkampioenschappen bedenken.

-

Als ik in m'n bed lig denk ik aan de dag. Het was een hele leuke dag en als ik bij Chris ben voel ik me zo.. Veilig en compleet. Het klinkt cliché, maar geloof me, het is waar.

Eigenlijk net als bij.. bij Jake, maar dan op een andere manier. Bij Jake was het meer als broer. Hij was vroeger in het tehuis ook meer mijn broer-vriend.

Met een zucht val ik in slaap, denkend aan de tijden in het tehuis.