Shadows 4: The Forbidden City

Μια νύχτα στο απαγορευμένο

"Ποτέ δεν καταλαβαίνεις κάτι αν δεν το  βιωσεις..."

Ντύνομαι αναλόγως, ένα σκισμένο τζιν και ένα μαύρο μακρυμανικο φουτερ για να κρύβει τα τατουάζ μου είναι ότι πρέπει. Όλοι ξέρουν πως είμαι γεμάτος από αυτά και δεν μπορω να ρισκάρω να με καταλάβει κανένας. Τα περισσότερα είναι δώρα.  Δώρα για τις ικανότητες μου ...

Αν με ρωτούσε κάποιος πως αισθάνομαι θα έλεγα πως είμαι εξτασιασμενος. Βλέπω την μαύρη μάσκα και της χαμογελάω. Δεν θα σε βάλω σήμερα γλυκειά μου ... Σήμερα είμαι ελεύθερος. Σήμερα είμαι ο Κάλεμπ. Χωρίς αξιώματα. Χωρίς προϋποθέσεις. Χωρίς σεβασμό και φόβο προς το πρόσωπό μου.

Η μάνα μου επέμενε να έχω φρουρούς στο σπίτι αλλά ποιος τους χρειάζεται; Δεν χρειάζομαι κανένα είναι η αλήθεια. Πώς να χρειαστείς όταν βγάζεις νοκ άουτ κάποιον με το κούνημα του ματιού σου ;

Βγαίνω από το σπίτι . Ο ουρανός είναι καθαρός και το φεγγάρι στέκει και με κοιτάζει. Καλεί την μια μου φύση και θέλω να υπακουσω. Αν και πετώντας θα φτάσω πιο γρήγορα αδιαφορώ και αλλάζω μορφή. Πάντα ήμουν σε δίλλημα αλλά καταβαθος πράττω με βάση το ένστικτο που έχω κάθε φορά.

Τρέχω γρήγορα. Ο αέρας περνάει μέσα από το τρίχωμα μου και η αίσθηση είναι μοναδική. Αυξανω την ταχύτητα και νιώθω να πετάω. Για την ακρίβεια αν θέλω μπορώ να τι κάνω κι αυτό αλλά ποτέ δεν το επιλέγω. Δεν θέλω να μπερδεύω τις ικανότητες μου.

Φτάνω στην πύλη και αλλάζω κατευθείαν μορφή πριν βγω μέσα από τα δέντρα. Όπως κάθε φορά έχει δύο φρουρούς αλλά καθόλου κόσμο. Σχεδόν κάνεις δεν πηγαίνει στην Απαγορευμένη πόλη τέτοια ώρα. Περπατάω όσο πιο χαλαρός μπορώ μέχρι που τραβάω τα βλέμματα τους πάνω μου. Ο ένας με ξέρει αλλά δεν προλαβαίνει να μιλήσει

"Ε εσύ!" Λέει ο διπλανός και ο άλλος τον σκουνταει

"Εγώ;" Ρωτάω και είμαι σίγουρος πως θα σπάσω πλάκα...

"Ναι εσύ ο εξυπνάκιας! Πού νομίζεις ότι πας τόσο αργά;" Ρίχνω ένα βλέμμα στο δεύτερο φρουρό ο οποίος έχει ασπρίσει. Φτάνω και στέκομαι μπροστά τους.

"Όπου θέλω υποθέτω..." Απαντάω και βγάζει έξω τα δόντια τα του. Δεν τον έχω ξαναδεί είναι η αλήθεια. Ίσως είναι καινούριος και πέρασε τον έλεγχο από τον Κασιεν . Δεν με ενημέρωσε όμως πράγμα περίεργο.

"Μεταβολή και δρόμο! Αυτή την ώρα δεν περνάει κάνεις!"

"Αλήθεια;" Λέω και ανεβάζω τα μανίκια από την μπλούζα. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ αλλά το ότι ειμαι μοναδικός είναι γεγονός. Κάθε τατουάζ στο κορμί μου φτάνει στα αυτιά του κόσμου αλλά σπάνια τα βλέπει κάποιος. Τον κοιτάζω βαθειά  μέσα στα μάτια και προκαλώ τον εγκέφαλο του χωρίς να το καταλαβαίνει