Herkesin hayatı farklıydı. Ama benim hayatım gözünü hırs ve endişe dolmuş bir kadının kızı olarak onun dediği yolları izlemek olmayacaktı. Sanırım ne dediğim konusunda bi fikriniz yok hoş bende sizden farklı değildim. Bunu 4 yıl önce öğrenmiştim. Yani o pastahane açılmadan önce. Kuday Unlu Mamulleri. İstanbul'un en güzel pastahanelerindenden sayılacak bir yerdi çevremdekilere göre. Ama ben buna pek fazla katılmazdım açıkçası. Kırmızı-gri tonlarında bu büyük pastahane babamın ayakkabıcıktan patronluğa kadar yükseldiği bir yerdi. Sanırım buranın en kötü şeyi ; amcamla ortak olmamızdı. Amcam babama göre oldukça cömert bi adamdı. Babam ise yarını düşünmekten uyuyamayan birisi olarak parayı sıkı tutar gelecek hayalleri kurar ; annemle bize bu konuda hep sıkmıştır. Annemse yengeme ayak uydurmaya çalışırdı çünkü o hep kocasının -yani amcamın- cömertliğiyle her istediği yapılırdı. Tabi yengemin 3 oğlununda.
Annem pastahanede benimde hissem olduğu gerekçesiyle beni 3 oğlan kuzenimle yarıştırırdı. Belki de haklıydı bilmiyordum ama bu olay oldukça canımı sıkardı. Aynı apartmanda büyüdüğünüz 3 kuzeninizle -tabi kardeş gibi gördüğünüz- annenizin hırsları üzerine savaş halinde gibiydiniz. Ama bu onlara olan sevgimi hiç azaltamamıştı. Bunu annem fark ettikçe biraz daha benim için endeşeleniyordu. Ama artık böyle olmayacaktı. Mahalle kadınlarınını çenesinden , kavgalardan , esrar kullanıp içki eçen mahalle serserilerinden , annemin hırslarından kısacı Başakşehir'den kurtuluyordum. Annemin 17 senedir beni tek başıma sinemaya bile yollamadığı kaderim -benim ve babamın uzun konuşmalar sonucu tabii- İzmir'e yolluyordu.Doğup 5 yaşına kadar sokaklarında büyüdüğüm İzmir'e..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DADI.
ChickLit'Doyumsuzsun' dedim gözlerinin içine bakarken. 'Onca şeye sahipken hiçbir şeyin kıymetini bilmiyorsun' dedim haddimi aşarak. Gözlerimi kısıp 'Elindekilerle mutlu olamıyorsun ' derken neden sinirlendiğim konusunda bir fikrim yoktu. Tabii haddimi aşma...
