Changes

6

Bri's p.o.v

Ik zit met de andere mensen van dezelfde afdeling aan 3 lange tafels. Voor ons staat een bord waar lasagne en groente opligt.

Servetten die als propjes en vliegtuigjes gevouwen zijn, vliegen om je oren, af en toe vliegt er nog een tomaat voorbij. What the hell? Is dit een 'high-school' voedselgevecht ofzo?

*auw* er knalt een stukje wortel tegen mijn achter hoofd. Ik draai mijn hoofd om en 2 helderblauwe ogen kijken me verontschuldigend aan. 'Het spijt me, die was niet voor jou bedoelt, maar voor die sukkel daar,' en de jongen kijkt nu grijnzend naar zijn vriend die tegenover me zit. Ik ken die vriend, hij heet Cody, ik had therapieles vandaag met hem. 'Het is al goed,' zeg ik tegen hem en geef hem een bevestigend knikje. 'Ik ben Ethan, bytheway' en hij steekt zijn hand naar me uit. 'Bri,' zeg ik simpel en ik schud zijn hand die warm en zacht aanvoelt.

Ik draai me weer om naar me bord waar ik leveloos naar staar. Uit mijn ooghoek zie ik dat Ethan naast me is komen zitten en tegen me aan het praten is. Ik luister maar half en prik met mijn vork gaatjes in mijn aardappel. Hij lijkt me wel aardig, maar ik zit er gewoon niet zo op te wachten om vrienden te maken hier. Ik heb gewoon te veel aan mijn hoofd op dit moment. Te veel vragen zonder antwoorden. Zo veel ongeloof, en angst. Zo veel haat voor de persoon waar ik eerst nog zo veel van gehouden heb. En morgen dan die rechtzaak tegen Scott, fijn ik moet hem morgen dus ook weer onder ogen komen. Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik voel iets nats op mijn wang. Huil ik? Ik krijg het antwoord evenlater omdat ik Ethan zijn hand op mijn rug voel waar hij zachtjes overheen wrijft. 'Hé, wat is er nou, heb ik iets verkeerds gezegt?' Vraagt hij zachtjes. Ik schrik van zijn plotselinge aanraking en schuif een stukje opzij, van hem weg. Ik sta op en veeg met de rug van mijn hand mijn tranen weg. Ethan grijpt mijn pols en trekt me mee naar zijn kamer die hij deelt met Cody. Hij klopt op de bank die in de hoek van de kamer staat als teken dat ik kan komen zitten. Ik zet mezelf neer op de bank en voor dat ik weet vertel ik in horte en storte heel me verhaal aan Ethan die me met openmond aankijkt maar dan medelevend over me arm wrijft. Eerst heb ik de behoefte om me arm weer terug te trekken, maar een stemmetje in me hoofd zegt dat ik weer mensen moet gaan vertrouwen als ik hier ooit weer uit wil komen. Ik laat laat zijn aanraking daarom toe en ergens voelt het ook wel fijn en vertrouwd. 'En jij,' vraag ik voorzichtig aan hem, 'waarom ben zit jij hier eigenlijk?' Hij kijkt me verdrietig aan. 'Mijn vader heeft een jaar geleden zelfmoord gepleegt, zichzelf opgehangen. Ik kwam terug van school en toen ik mijn fiets in de garage wilde zetten, zag ik hem. Leveloos. Ik snap nog steeds niet waarom hij het gedaan heeft.' En hij barst in tranen uit. 'Ik kon het een hele lange tijd niet accepteren wat er gebeurt was, maar ik ben hier omdat ik vreselijke nachtmerrie's had en om beter met het verlies om te kunnen gaan.' Ik ben even helemaal van de kaart gebracht door zijn verhaal en het enige wat ik op dit moment kan doen is hem in een knuffel trekken. Een warme, liefdevolle stevige knuffel. Ik zet me daarom over me aanrakingsangst heen en kruip in zijn armen. Hij verbergt zijn gezicht in mijn nek en ik voel zijn tranen kietelen op mijn huid. 'W-we komen er wel doorheen Bri, samen.' 'Samen' herhaal ik zacht.

*volgende middag*

Layla's p.o.v

Ik zit samen met de rest van de boys op een houten bank in het publiek van de rechtzaal.

Rechts voor ons zitten Bri en een jongen, waarvan ik hoorde dat hij Ethan heet en een advocaat. Links voor ons zit Scott met zijn advocaat.

Vandaag is namelijk de dag dat Scott veroordeelt wordt. Ik hoop zo dat hij zijn verdiende loon krijgt.

En arme Bri, die moest hem vandaag weer zien. Ze lijkt zo nerveus.

Ik zie hoe Ethan haar hand vastpakt en hem gerustellend streelt. Ik kijk even op naar Zayn en hij kijkt er met een jaloerse blik naar, maar zodra hij in de gaten krijgt dat ik naar hem kijk, verandert hij zijn blik in een pokerface en staart hij strak vooruit.

~

Het oordeel van de rechter is beslist. 4 jaar celstraf voor Scott Morris. Na de uitspraak verlaat iedereen opgelucht de rechtbank.

*back home*

We lopen uitgelaten de woonkamer in en gaan zitten op de bank. Behalve Zayn. Zayn staat bij de tafel als we opeens een klap horen. Hij slaat met zijn vuist op tafel, 'Ja hij zit nu 4jaar vast. Maar wat na die 4 jaar? Hij kan toch niet 4 jaar in de bak gezeten hebben om vervolgens als hij weer vrij is alles te doen wat hij maar wil? Bri is dan toch helemaal niet veilig meer joh. Stel dat hij over 4 jaar denkt, goh Bri, ja die ken ik nog wel, ik ga gewoon even bij dr langs en vraag of ze buiten komt zodat ik haar weer even doodleuk kan verkrachten. Dat is toch wat niemand fucking wil. Hij moet gewoon heel zijn fucking zielige leventje in die cel blijven!' Schreeuwt Zayn. Hij stampvoet de kamer uit en slaat de voordeur met een klap dicht. Iedereen overdondert achtergelaten.