Selaam :D Ben geldiim. Bu bölüm biraz tuhaf belki saçma gelebilir ama o duyguyu hissederek okuyun gençler :D. Neyse daha fazla bekleyemeyerek bu bölümü erken yayınladım.
Siteden çıktığımda kapının önünde durmuş beni bekliyordu. Yanına gidip
"Nereye gidiyoruz?"
"Öncelikle biraz daha iyi birşeyler giyinebilirdin."
"Canım böyle istedi. Sorun olursa gelmeyim."
Sırıtarak "Yoo böylede iyisin. Gidelim." dedi.
O önden yürüyordu bende onu takip ediyordum. Piknik alanı gibi bir parka geldik. Kendi arkadaşlarının olduğu masayı işaret edip "Oraya gideceğiz ve ben ne dersem sen onaylayacaksın." dedi.
Olur anlamında başımı sallasamda neyi onaylayacaktım ki?
Arkadaşlarının olduğu masaya gittiğimizde hepsiyle teker teker tanıştık. 3 kız 3 erkek vardı. Bahse girerim hepsi sevgiliydi. Efe'nin ortamı zaten hep böyle olur.
İsmi Eylül olan bir kız Efe'ye
"Kız arkadaşın mı?" diye sordu.
Efe hiç tereddüt etmeden "Evet." dedi.
Sanırım şuan anlamıştım neyi onaylıcağımı. Ama aklımda sürekli dönüp duran bir soru vardı 'Neden sevgili rolü yapmak için beni seçmişti?'
Kız beğenmemiş gibi tip tip bana bakıyorken bir yandanda hepsi sohbet ediyordu.
Her zaman yeni tanıştığım insanlara karşı soğuk olmuşumdur. Çok nadir iyi davranırdım. İyi davrandıklarımın sonradan bana düşman olmasıyla başladı herşey aslında.
Bana soru sorduklarında bile kafamı sallayarak cevap veriyordum.
Bir an bitsede gitsem diye beklerken hepsi birden ayağa kalktı. Onları dinlemediğim için niye kalktıklarınıda bilmiyordum.
Efe bana döndüğünde elimden tutup kaldırdı ve " Sinemaya gidiyoruz." dedi. Bir de onlarla film mi izleyecektim??
"Yok. Artık eve gitmek istiyorum." dedim zorlamamasını umarak.
"Tamam öyleyse. Eve bırakıyım seni." dedi.
Onlar sinemaya gittiğinde bizde yürüyerek eve gideceğimizi sanıyordum. Fakat Efe abisini arayıp arabayla bizi almasını söylemiş.
Efe'nin abisi aşırı derecede hızlı araba kullanır ve sayısız kazalar yapmıştır. Hiçbirisinde de yara almadan kurtulmuştur.
Efe'yle çıkarken kazalarından birisini gözümüm önünde yapmıştı. O günden beri arabasında bilmediğimi hatırladım.
Bu sırada Efe'nin abisi gelmişti.
-Vayy Zeynep'le mi buluşmuştunuz siz ya? Söyleseydin daha hızlı gelirdim.
Efe'de abisine sırıtarak arabanın kapısını açtı oturmam için işaret ettiğinde kararsız kalmıstım. Ama arka koltuğa çoktan binmistim.
Yanımada Efe oturduğunda abisi gitmek için el frenini çekti ve yüklenebildiği kadar gaza yüklendi.
Bu durumdan ne kadar korksamda belli etmiyordum. Eve giderken çok fazla virajlı yoldan geçiyorduk. Ve araba hepsinde kayıyordu.
İşte bir viraj daha korkup emniyet kemerini takacakken Efe'nin abisi aynadan bakıp
"Korktun mu her zamanki gibi Zeynep?" Diye sırıttı.
Efe'nin abisinden ne kadar nefret etsem de Efe'yi çok seviyordum.
"Yoo korkmuyorum." deyip emniyet kemerini takmadım.
Bir virajlı yol daha..
Yollar git gide uzun gelmeye başlamıştı. Eve gittiğimizden bile emin değildim.
Karşıdan büyük bir kamyon mu geliyodu??
Efe'nin abisi hızını düsüremiyeceğini anlayınca direksiyon hakimiyetini kaybedip oraya buraya dönmeye başladı.
O kadar korkuyordum ki durmadan bağırıp çığlık atıyordum.
"Yaa durdursanaaa!!"
Efe'de çok korkuyordu ama bağırmasına falan gerek yoktu. Gözlerine bakılınca anlaşılıyordu.
Ve.. Evet o an..
Bir fren sesi ve tarif edilemez o ses. Cam kırıklarının yüzüme saplandığını hissedebiliyordum. Heryerim o kadar acıyordu ki.. Bacaklarım koltuğa sıkışmıştı ve işte gözlerim karardı..
